در مورد انسولین و مقاومت انسولین چه می دانید؟ انسولین هورمونی می باشد که فرآیند های بدن را کنترل می کند. با این وجود، مشکلات ناشی از این هورمون عامل اصلی ایجاد بیماری های جدید می باشد. وقتی که سلول ها مسئولیت خود در برابر انسولین را متوقف می کنند، ایجاد مقاومت انسولین امری عادی است. در واقع، بیش از 32.2 درصد از جمعیت امریکایی از این مشکل رنج می برند. بسته به معیار های شخصیتی این آمار ممکن است تا 44 درصد در زنانی که دچار چاقی هستند و بیش از 80 درصد در افراد بیمار افزایش یابد.
تقریبا 33 درصد از کودکان و نوجوانان چاق از مقاومت انسولین رنج می برند. بنابراین حتی سبک زندگی های ساده ممکن است بر افزایش این بیماری تاثیر بگذارد. این مقاله هر آنچه که در مورد انسولین و مقاومت انسولین می باشد را مورد بررسی قرار می دهد.
انسولین
انسولین هورمونی است که توسط پانکراس ترشح می شود. نقش اصلی انسولین در تنظیم چرخش مواد مغذی در جریان خون می باشد. اگرچه انسولین بر مدیریت قند خون تاثیر می گذارد، بر سوخت و ساز پروتئین نیز موثر است. وقتی فرد وعده غذایی که حاوی کربوهیدرات می باشد را مصرف می کند، میزان قند خون را افزایش می دهد. سلول های موجود در پانکراس افزایش و آزاد سازی انسولین در خون را احساس می کنند. انسولین سپس وارد جریان خون می شود و به سلول های بدن اجازه دریافت قند را می دهد. نتیجه این فرآیند کاهش سطح قند خون است.
به ویژه قند خون بالا می تواند تاثیر سمی و مخربی داشته باشد و در صورتی که نسبت به درمان آن اقدامی نشود ممکن است که موجب مرگ فرد گردد. با این وجود، سلول های گاهی واکنش خود در برابر مصرف انسولین را متوقف می کنند که به آن مقاومت انسولین، می گویند. در این شرایط، پانکراس برای این که قند خون را کاهش دهد مقدار بیشتری انسولین تولید می کند. این امر موجب بالا رفتن سطح انسولین خون می گردد.
با گذر زمان، سلول های بدن ممکن است که نسبت به انسولین مقاوم شوند که نتیجه آن افزایش انسولین و قند خون خواهد شد. در نهایت، پانکراس ممکن است که آسیب ببیند و در نتیجه تولید انسولین کاهش یابد. بعد از این که سطح قند خون از مقدار مشخصی کمتر شود، فرد مبتلا به دیابت نوع دوم خواهد شد. مقاومت انسولین، اصلی ترین عامل ایجاد این نوع بیماری می باشد که تقریبا 9 درصد از افراد جهان را درگیر خود می کند.
مقاومت انسولین در مقایسه با حساسیت آن
مقاومت به انسولین و حساسیت انسولین دو روی یک سکه هستند. اگر فرد دچار مقاومت انسولین، باشد، حساسیت انسولین در آن پایین است. برعکس، اگر فرد حساسیت انسولین بالایی داشته باشد، دارای مقاومت انسولین پایینی دارد. درحالی که مقاومت انسولین برای فرد مضر است، حساسیت انسولین برای ا. مفید خواهد بود.
چه عاملی موجب مقاومت انسولین می گردد؟
عوامل بسیاری موجب مقاومت به انسولین می گردد. یکی از دلایل ایجاد آن افزایش سطح چربی خون می باشد. تحقیقات بسیاری نشان داده اند در صورتی که اسید ها چرب آزاد خون افزایش یابند سلول ها واکنش خود در برابر انسولین را متوقف می کنند. عامل اصلی بالا رفتن اسید های چرب آزاد خون مصرف مقدار زیاد کالری و از دست ندادن چربی های بدن می باشد. در واقع، پرخوری، افزایش وزن و چاقی همگی موجب ایجاد مقاومت به انسولین می گردند.
چربی های اندکی که دور شکم تجمع می یابند اطراف اندام های درون شکم را احاطه می کنند و ممکن است که اسید های چرب آزاد زیادی به درون خون وارد کنند. همچنین هورمون های التهابی که که مقاومت انسولین را تحریک می کنند به خون وارد می شوند. اگرچه این شرایط در افرادی که دچار اضافه وزن می باشند امری معمول و عادی است، اما افراد لاغر و کم وزن نیز ممکن است که دچار مقاومت انسولین، شوند.
مشکلات دیگری که به دلیل مقاومت انسولین بالا ایجاد می شوند:
فروکتوز:
فروکتوز بالایی که از طریق قند نه میوه ها، وارد بدن می شوند با مقاومت به انسولین در حیوانات و انسان ها نیز مرتبط است.
التهاب:
افزایش التهاب در بدن ممکن است به دلیل مقاومت انسولین، باشد.
عدم فعالیت:
فعالیت بدنی موجب افزایش حساسیت انسولین می گردد، در حالی که عدم فعالیت موجب مقاومت انسولین، می شود.
میکروب های روده ای:
شواهد نشان می دهند که وارد شدن باکتری های محیطی به درون روده موجب ایجاد التهاب می شود که این التهاب خود موجب مقاومت انسولین و دیگر مشکلات متابولیکی می گردند. علاوه بر این، ژنتیک های مختلف وفاکتور های اجتماعی نیز می توانند در ایجاد این بیماری دخیل باشند. افراد سیاه پوست و آسیایی ها بیشتر در معرض این خطر می باشند.