درمان ارتودنسی را می‌توان از اواخر 3 سالگی تا زمانی که دندان‌ها وجود دارند، انجام داد. در سنین پایین و دوره دندان‌های شیری معمولا برای رفع عادات مضر مانند مکیدن انگشت یا پستانک از دستگاه‌های ساده ارتودنسی استفاده می‌شود. پس از آن از حدود 6 سالگی یعنی زمانی که اولین دندان دائمی (دندان آسیا) رویش پیدا کرد. تغییرات اسکلتال در محدوده سنی خاصی امکان‌پذیر است و معمولا ارتودنتیست پس از حذف عامل به وجودآورنده نسبت به تغییرات ابعاد فکی در جهت‌های مختلف اقدام می‌کند.تا حدود سنین 12 تا 15 سالگی می‌توان تغییرات اسکلتال و عضلانی مانند بزرگ‌کردن فک را در بیماران انجام داد. بهترین سن درمان ارتودنسی با دستگاه ثابت، حدود 12 سالگی است. پس از 12 سالگی با افزایش سن بیمار درمان‌ها باید محافظه‌کارانه‌تر انجام شوند. معمولا پس از 30 سالگی اندکی تحلیل استخوان در فک روی می‌دهد و ارتودنتیست باید نسبت به نحوه درمان، انتخاب نوع درمان و وجود محدودیت‌ها به بیمار اطلاعات کامل را بدهد.
( سیمرغ )