1- آب دریا چگال تر و دارای دانسیته بیشتری می
باشد و بدین وسیله شرایط بی وزنی را آسان تر و بهتر فراهم می نماید. لذا اعضایی که
انجام حرکت برای آنها در هوا ممکن نیست، این امکان را در آب دریا خواهند داشت.
2- نشستن بیمار در ساحل دریا و استنشاق هوا و
مشاهده افق، زیبایی های دریا، شنیدن صدای امواج و لذت بردن از نعمت های خدا بیمار را
به وجد می آورد. گردش در ساحل دریا و قدم زدن در آب دریا ماهیچه های بیمار را تقویت
و نیرومند می سازد.
3- هنگام شنا کردن در دریا، امواج آب بیمار را
به بالا و پایین می برد و او را می چرخاند که مجموعه این حرکات همراه با حرکت مفاصل،
باعث ترشح اندورفین شده و مریض را به وجد می آورد و در او احساس شعف و لذت ایجاد می
نماید که خود انگیزه ای برای فعالیت است.