گرفتن بیماری آشنا
این مورد از موارد دیگر شایع‌تر است و برای همین باید آن را جدی‌تر گرفت.
به فردی خودبیمارپندار می‌گویند که مورد معاینه کامل پزشک قرار گرفته باشد و سلامت
او تایید شده باشد؛ اما 6 ماه پس از انجام معاینات کامل باز هم فرد فکر می‌کند بیمار
است و این پزشکان هستند که مقصر هستند که متوجه بیماری او نمی‌شوند. آدمی که به این
حالت مبتلاست فقط یک فکر در ذهن دارد و آن هم این است که دچار یک بیماری جدی و خطرناک
است. این افراد با مسائلی ساده مثل تپش قلب، تعریق، آبریزش بینی یا گلودرد ساده فکر
می‌کنند به مرگبارترین بیماریها دچار شده‌اند و گاهی حتی به انتظار مرگ می‌نشینند.
اغلب کسانی که دچار این مشکل هستند دارای مشکلات روحی ـ روانی هستند که
شایع‌ترین آنها عبارتند از افسردگی، بیماری اضطرابی و بیماری وسواس. یک فرد مبتلا به
«خود بیمار پنداری» ممکن است مدتی به این حالت دچار باشد. بعد خود به خود، خوب شود
و بعد دوباره این حالت به سراغش بیاید، یعنی این‌که این بیماری حالت عود و بهبود دارد
اما بعضی از بیماران هم برای مدت‌های طولانی این مشکل را دارند و بهبود در آنها ایجاد
نمی‌شود.
نکته
افرادی که دچار مشکل «خود بیمار پنداری» هستند اما سایر مشکلات روحی ـ
روانی را ندارند بهتر از بقیه بهبود پیدا می‌کنند. در ضمن هر چقدر وضع اقتصادی و طبقه
اجتماعی فرد مبتلا بهتر شود امکان این‌که او بهبود پیدا کند بیشتر است.
نکته مهم یک: این بیماری به‌خصوص در کسانی که یکی از عزیزان خود را به
طور ناگهانی از دست می‌دهند، شیوع دارد.
نکته مهم 2: افراد خودبیمارپندار
در اکثر مواقع خود را مبتلا به بیماری می‌دانند که از آن اطلاعات نسبی دارند برای همین
خیلی از اوقات آنها خودشان را مبتلا به مریضی می‌دانند که یکی از اعضای خانواده آنها
یا یکی از دوستان‌شان به این بیماری مبتلا است.
درمان
اولین و مهم‌ترین نکته در درمان این بیماری این است که مطمئن شویم بیمار
به بیماری که از آن می‌ترسد، مبتلا نباشد. بعد از مطمئن‌شدن از این موضوع می‌توان با
مشاوره با روانشناسان و روانپزشکان و نیز اضافه‌کردن حمایت‌های خانوادگی از آنها و
حتی استفاده کوتاه‌مدت از داروهای آرامبخش و ضداضطراب آنها را درمان کرد.