تومورهایی هستند که پتانسیل بدخیمی دارند و از سلول های نورواندوکرین منشأ می گیرند. شایعترین محل آن ها در نوک آپاندیس است که اغلب در آپاندکتومی به طور اتفاقی، تشخیص داده می شوند در حالیکه شاید علت آپاندیسیت همین تومور باشد. تمایل به متاستاز این تومورها، به محل تومور، عمق تهاجم موضعی و اندازه ی تومور بستگی دارد بدین صورت که تومورهایی که در آپاندیس قرار دارند، هیچوقت متاستاز نمی دهند ولی تومورهای واقع در ایلئوم (انتهایی ترین قسمت روده کوچک) ممکن است متاستاز بدهند. در ضمن تومورهایی که در ایلئوم و معده هستند، ممکن است کانون های متعددی داشته باشند.
علاوه بر درمان دارویی برای کاهش و رفع علایم بیماری، جراحی تومور و حتی شیمی درمانی توصیه میشود. در همه موارد مخصوصا در مواردی که تومور مشخص نشده باشد کنترل علامتی بیماری با محدود نمودن مواد غذایی حاوی نیکوتینامید، خستگی و هیجانات و درمان های لازم برای نارسایی قلب و اسپاسم برونشها و مهار کننده های گیرنده های سروتونین و استفاده از آنالوگ های سوماتوستاتین برای رفع علایم گوارشی توصیه می شود.
از آنجایی که تقریبا 85درصد بیماران مبتلا به تومور کارسینوئید بالاى ۴۰ سال سن دارند، بنابراین معاینات دوره ای منظم بعد از 35 سالگی میتواند بهترین روش پیشگیری و البته تشخیص زودهنگام و درمان مناسب بدون عوارض خطرناک گفته شده باشد.
تومورهای کارسینوئید، تومورهایی با رشد آهسته و کوچک و البته منتشری هستند که ممکن است در همه جای دستگاه گوارش از جمله آپاندیس، ایلئوم و رکتوم و ریه دیده شوند. منشا این تومور ژنتیکی و از سلولهای نوروآندوکرین است که سروتونین و سایر میانجی‌ها را ترشح می‌کنند. سروتونین به عنوان میانجی در سیستم اعصاب مرکزی (CNS) و نیز عامل تنگ کننده عروق عمل میکند. همچنین در برخی از اعمال فیزیولوژیک نظیر تنظیم خواب و درجه حرارت بدن و دریافت حس درد و بروز برخی از پدیده‌های پاتولوژیک مثل اضطراب، افسردگی، میگرن و فشارخون اولیه (Essential Hypertention) دخیل است .
تومورهای کارسینوئید معمولا بدون علامت هستند ولی گاهی به علت انسداد با علائمی مثل دلدرد و استفراغ بروز میکند. البته گاهی هم ممکن است به خاطر ترشحات هورمونی، علائم دیگری ایجاد شود ولی تا زمانی که به کبد متاستاز ندهند نمی توانند علائم سندرم کارسینوئید را ایجاد کنند (گرگرفتگی، تنگی نفس با حالتی شبیه به آسم، اسهال، برافروختگی صورت و...) چون کبد با متابولیزه کردن این هورمون ها باعث دفع شدن آن ها از بدن می شود.
حدود نیمی از سرطان های آپاندیس را تومورهای کارسینوئید تشکیل می دهند. این نوع تومور اغلب در خانم های 40 ساله و بالاتر، شایع است که البته میزان موفقیت برای درمان آنها بسیار بالاست. این نوع تومور معمولا در نوک آپاندیس قرارمی گیرد. فرد مبتلا به این نوع سرطان تا زمانی که سرطان به اندام های دیگر سرایت نکند، متوجه سرطان آپاندیس خود نمی شود و معمولا طی معاینه جهت بیماری های دیگر، این نوع تومور تشخیص داده می شود.