سکته مغزی عبارت است از کاهش ناگهانی خونرسانی به بخشی از مغز که طوری به آن ناحیه آسیب میزند که نمیتواند به طور طبیعی دارای کارکرد باشد. غالبا بزرگسالان بالای 60 سال دچار سکته مغزی میشوند اما احتمال بروز آن در هر سنی ممکن است.
بیمارستانها برنامههای مداخلهای زودهنگام دارند. اگر دچار علایم سکته مغزی شوید، فوراً به نزدیکترین بیمارستان محل زندگی خود بروید. آزمونهای تشخیصی میتوانند شامل بررسیهای آزمایشگاهی مایع نخاع و خون، نوار قلب، اکوکاردیوگرافی، سونوگرافی، آنژیوگرافی، سیتیاسکن و رادیوگرافی سر باشند. حتی ممکن است بستری شدن در بیمارستان برای مراقبت حاد (با پایش دقیق کارکرد قلب و ریه، غلظت الکترولیتها و مایعات)، جراحی (گاهی اوقات) برای برداشتن لخته یک شریان مغز و یا فیزیوتراپی، کاردرمانی و گفتاردرمانی لازم باشد. در ابتدا ممکن است تغذیه با استفاده از لوله معده ضرورت یابد و سپس بیمار بتواند از غذاهای صاف شده و یا معمولی استفاده کند اما باید غذایی را بخورد که کم نمک و کمچربی باشد.
- به طور منظم ورزش کنید.
- از رژیم غذایی کمچربی استفاده کنید.
- سیگار نکشید.
- کنترل طبی هرگونه اختلال مزمن مثل دیابت را به دست بگیرید.
- فشار خون خود را مرتب کنترل کنید.
- در مورد مصرف روزانه آسپیرین از پزشکتان مشورت بگیرید چرا که مصرف آن میتواند احتمال ترومبوز یا آمبولی مغزی را کاهش دهد (در سکته خونریزی دهنده مؤثر نیست و ممکن است خطرناک باشد).
- اگر دچار انسداد شریان کاروتید باشید، جراحی میتواند احتمال سکته مغزی در آینده را کاهش دهد.
معمولاً تصلب شرایین (آترواسکلروز) یا فشار خون بالا مهمترین علت بروز سکته مغزی است. این موارد ممکن است منجر به موارد زیر شود:
بسته به محل آسیب مغزی علایم زیر ممکن است وجود داشته باشند:
سکته مغزی میتواند باعث مرگ، آسیب پایدار یا ناتوانی شود اما در بسیاری از مواقع نیز، امکان بهبود کامل بدون ناتوانی درازمدت وجود دارد. همچنین یک سکته مغزی خفیف ممکن است نشانهای زودهنگام از حملات شدیدتر باشد. ناتوانی نسبی در افرادی که از سکته مغزی نجات مییابند نیز ممکن است ماهها طول بکشد. از دیگر عوارض احتمالی سکته مغزی میتوان به پنومونی (ذاتالریه)، افسردگی، زخم فشاری حاصل از استراحت طولانی در بستر و فلج یا ناتوانی پایدار اشاره کرد.