به تیکهای حرکتی و سپس تیکهای صوتی به علت درگیری هستههای قاعدهای مغز سندرم توره میگویند. شروع این اختلال قبل از ۱۶ سالگی و معمولاً در ۵ سالگی است. حرکات استریوتایپی پریدن یا رقصیدن، بیش فعالی و اختلالات یادگیری علایم شاخص این سندرم محسوب میشوند و از آنجا که شایعترین سن شروع حرکات غیرارادی در این کودکان اوایل دوره ابتدایی است درنتیجه معلمان احتمالا اولین کسانی هستند که علائم بیماران را می بینند. البته گاهی ممکن است یک نفر بدون داشتن سندروم توره، تیک داشته باشد. مثلا بعضی از داروها میتوانند باعث ایجاد تیک شوند یعنی ایجاد تیک جزو عوارض جانبی آنها است. همچنین خیلی از بچهها تیکهایی دارند که خود به خود در طول چند ماه یا چند سال ناپدید میشود و نباید با سندرم توره اشتباه گرفته شود.
اگر تیک ها خفیف باشند ممکن است علی رغم تشخیص بیماری، درمانی صورت نگیرد. گاهی اوقات برای آنکه کودک در خانه و مدرسه به راحتی به فعالیت های روزمره خود ادامه دهد پذیرفتن این حقیقت که نشانه های بیمار و رفتارهای او در کنترل کودک نیستند و به قصد شیطنت و از روی عمد انجام نمی شوند کافی است. حتی ممکن است لازم باشد که در مورد این بیماری برای گروه همسالان کودک و والدین او نیز توضیحاتی داده شود تا آنها هم دلیل این رفتارها را از سوی بیمار متوجه شوند. با این وجود در برخی موارد تیک ها به شدت آزاردهنده می شوند و آن قدر کودک را رنج می دهند که به درمان طبی نیاز می شود. متاسفانه هیچ دارویی وجود ندارد که بتواند نشانه ها و علائم بیمار را بهبود بخشد و هیچ عوارض جانبی منفی هم نداشته باشد. بسیاری از داروهای مورد استفاده کنونی برای سندرم توره عوارض جانبی احتمالی دارند که عبارتند از: افزایش وزن، گیجی و منگی و کندی سرعت تفکر. علاوه بر اینها یک جا بند نشدن، نشانه های افسردگی، هراس از مدرسه یا حتی ایجاد واکنش های آلرژیک شدید نیز ممکن است روی دهند. در نتیجه داروهایی که می توانند به بیمار کمک کنند قادرند کودک را خواب آلوده کنند و یا قدرت تمرکز و یادگیری او را در مدرسه کمی کاهش دهند. علاوه بر این در حالی که این داروها از نشانه های بیمار می کاهند به ندرت می توانند این نشانه ها را کاملا از بین ببرند. پس مصرف دارو در واقع یک معامله است و پزشک و خانواده بیمار با هم تصمیم خواهند گرفت که آیا منافع مصرف آنها ارزش مشکلاتی که ممکن است ایجاد کنند را دارند یا نه. در این بین اطلاعاتی که معلمان از عملکرد روزانه کودک در مدرسه به دست می آورند در روند این تصمیم گیری موثر خواهد بود.
سندرم تورت بر اساس وراثت رخ میدهد و عوامل ژنتیکی در بروز بیماری موثرند بنابراین پیشگیری چندانی هم نمیتوان برای آن در نظر گرفت.
سندروم توره احتمالا یک بیماری ژنتیکی است؛ یعنی یک فرد آن را از والدین خود به ارث میبرد. البته پزشکان و دانشمندان علت دقیق آن را نمیدانند اما بعضی تحقیقات نشان میدهد که در موارد سندروم توره، چگونگی ارتباط اعصاب در مغز دچار مشکل میشود. در واقع انتقالدهندههای عصبی که مواد شیمیایی موجود در مغز که سیگنالهای عصبی (پیغامها) را از یک سلول به سلول دیگر میبرند، ممکن است در ایجاد اختلال نقش داشته باشند.
این بیماری با چهار علامت اولیه مشخص می شود. البته خصوصیات بالینی دیگری هم در برخی از بیماران قابل مشاهده است. این چهار علامت عبارتند از:
معمولا علائم اولیه سندروم تورت در سنین بین 3 تا 10 سالگی ظاهر میشود اما در صورت عدم درمان هنگامی که کودکان مبتلا به توره به بزرگسالی میرسند، ممکن است علائم متوسط تا شدید بیماری را حفظ کنند و تیکهای عصبی روی همه جوانب زندگیشان تاثیر منفی داشته باشد. بنابراین درمان دوان کودکی موضوع مهمی است که نباید نادیده گرفته شود.