اختلالات مفصل فکی- گیجگاهی در افراد بزرگسال شایع است؛ به گونه‌ای که یک سوم آنها وجود یک یا چند علامت شامل درد فک یا گردن، سردرد، صدای کوتاه یا خشن در مفصل را بیان می‌کنند. بیشتر علایم بدون درمان بهبود می‌یابند ولی درمان‌های غیرتهاجمی مختلفی ممکن است درد را در بیمارانی که بهبودی با درمان‌های مراقبت شخصی را تجربه نمی‌کنند، کاهش دهند.
انواعی از روش‌های درمان فیزیکی (مانند یونتوفورز [iontophoresis]، فونوفورز [phonophoresis]، درمان‌های روان‌شناختی (مانند شناخت-رفتاردرمانی )، روش‌های آسوده‌سازی (ralaxation) و درمان‌های مکمل (مانند طب سوزنی، خواب مصنوعی) همگی برای درمان اختلالات مفصل فکی- گیجگاهی به کار می‌روند؛ با این حال برتری واضح هیچ‌کدام از این درمان‌ها در بهبود درد یا اختلال کارکرد دهان نشان داده نشده است. درمان‌های غیرتهاجمی باید قبل از به کار بردن درمان‌های تهاجمی دایمی یا نیمه دایمی که خطر آسیب غیرقابل اصلاح را دارند به کار روند. روش درمانی روی هم قرار دادن مناسب دندان‌ها (مانند اسپلینت دهانی) یک روش درمانی رایج در اختلالات مفصل فکی- گیجگاهی است ولی در یک بررسی نظام‌مند که به تازگی صورت گرفته است شواهد کافی به نفع یا علیه آن پیدا نشده است. برخی از بیماران که دچار اختلالات ناتوان‌کننده مفصل فکی- گیجگاهی هستند دچار نشانگان درد مزمن می‌شوند و ممکن است از درمان‌هایی مانند داروهای ضد افسردگی یا شناخت رفتار درمانی سود ببرند.
برخی از علل مانند افسردگی و اضطراب قابل کنترل هستند.
درد و حساسیت TMJ می تواند ناشی از علل مختلف باشد. مانند سایر مفاصل، TMJ نیز متعدد و حساس به استئوآرتریت، آرتریت روماتوئید و سایر اشکال التهاب است.
* سختی و درد هنگام حرکت فک پایین
اغلب مواقع این ناراحتی یک بیماری پیش رونده است و اگر درمان نشود، وارد مراحل جدی‌تر و وخیم تری خواهد شد، بنابراین اگر در عملکرد فک خود و مفصل گیجگاهی - فکی تان مختصری اشکال احساس می کنید، آن را سرسری نگیرید و در این مورد با یک دندانپزشک مشورت کنید.