آنفلوآنزا

درمان این بیماری، مشتمل بر استراحت کافی، دریافت کافی مایعات و تغذیه مناسب است و در موارد زیر، به صلاحدید پزشک، درمان دارویی نیز ضرورت می یابد:

به کار بردن ماسک، تصفیه هوا و ضدعفونی کردن هوای اتاق بیمار و جدا کردن فرد مبتلا از افراد سالم تا حدی مانع شیوع آنفلوآنزا می‌شود. تزریق سالانه واکسن آنفلوآنزا نیز می تواند تا حد زیادی از ابتلا به این بیماری جلوگیری کند.

عامل اصلی این بیماری، ویروس هایی از سه رده اورتومیکسوویروس ها (عامل آنفلوانزای A ، آنفلوانزای B و آنفلوانزای C) هستند و این ویروس‌ها به طور معمول در اثر تماس مستقیم یا غیرمستقیم (مثلاً استفاده از لیوان آلوده‌) گسترش می‌یابند.

تب و لرز، سردرد، دردهای عضلانی مانند کمردرد، خستگی، سرفه (که ممکن است با خلط همراه باشد)، گلودرد، خشونت صدا، استفراغ و کوفتگی بدن از علایم شایع آنفلوآنزا هستند. این بیماری در تمام سنین، به غیر از دوران شیرخوارگی، دیده می‌شود. شیوع ناگهانی انواع مختلف آنفلوآنزا تقریباً هر زمستان رخ می‌دهد و شدت انواع آن نیز متفاوت است. امکان بروز این بیماری در کسانی که قبلا دچار آن نشده اند، بیشتراست.

هرچند دوره معمول این بیماری بین سه تا چهار روز طول می کشد، اما از آنجا که در جریان آنفلوآنزا، میکروب‌های دیگری به بدن حمله می‌کنند، این بیماری می تواند سبب پیدایش عفونت‌های ثانویه در دستگاه تنفسی (مانند پنومونی یا ذات الریه) نیز بشود. دلیل این مساله آن است که آنفلوآنزا مقاومت بدن بیمار را کاهش می دهد و او را مستعد ابتلا به بیماری‌های دیگر می کند.