پر خوری عصبی یا بولیمیا (bulimia)یکی از بیماری های اختلالی خوردن است .در این بیماری شخص به طور مکرر مقادیر زیادی از غذا را در زمانی محدود مصرف می‌کند که قطعا بیشتر از میزانی است که اکثر مردم در مدت مشابه و تحت شرایط مشابه مصرف می‌کنند.
درمان اختلالات خوردن کاملا تخصصی است و حتما باید زیر نظر روانپزشک صورت گیرد یعنی روان درمانی بخش اصلی درمان است و در کنار آن مصرف بعضی داروها نیز ممکن است کمک کننده باشد. اختلالات خوردن می تواند به پیامدهای جدی طبی منجر شود در نتیجه در موارد شدید گاهی بستری بیمار در بیمارستان هم ممکن است ضروری شود، البته این حالت بیشتر در اختلال بی اشتهایی عصبی رخ می دهد.
ندارد
آنچه مشخص است سهم ژنتیک در ایجاد این اختلال کمتر از دیگر اختلالات روانپزشکی شایع چون اختلال خلقی است و با وجود این که اختلالات خوردن بویژه بی اشتهایی عصبی به اختلالاتی حتی برگشت ناپذیر در مغز منجر می شود، اما اختلال مشخصی در ساختار یا کارکرد مغز که به این وضع منجر شود، هنوز شناخته نشده است، اما به طور کلی باید گفت که در اختلالات خوردن و پرخوری عصبی، اختلالی در رفتار خوردن فرد وجود دارد که طی زمان در اثر عوامل مختلف روان شناختی، اجتماعی و زیستی تقویت شده و ادامه می یابد. عواملی که احتمال پرهیز از غذاخوردن را افزایش می دهد، می تواند ناشی از تاثیر رسانه ها یا گروه های همسالان باشد که به نوعی در تهییج شخص به استفاده از روش های کاهش وزن به منظور رسیدن به تناسب اندام موثر است.
افسردگی، ضعف اعتماد به نفس، اشتهای بسیار زیاد به غذا حتی در مواقع سیری، احساس ضعف و بی‌حالی شدید، فرو رفتن گونه‌ها و لرزش فک؛ همچنین خشکی پوست دست و پا و افتادن دندان‌ها که همگی ناشی از کمبود شدید ویتامین و مواد معدنی هستند نیز جزو علائم پرخوری عصبی به شمار می‌روند.
بیماران مبتلا به نوع پاکسازی پراشتهایی عصبی ممکن است به دلیل استفراغ زیاد در معرض خطر پارگی معده و مری باشند. در برخی بیماران دچار پراشتهایی عصبی حدود 15 درصد آنان به طور همزمان چندین رفتار تکانشی دیده می شود؛ از جمله: سوء مصرف مواد، فقدان توانایی کنترل خود در زمینه های مختلفی مانند مدیریت مالی و روابط جنسی. این بیماران خودزنی، هیجانات آشفته، الگوهای خواب پر آشوب دارند.