در حال حاضر بیش از ۱۶ هزار پلیس در ۱۰۷ کشور جهان از دستگاه شوکر استفاده می‌کنند. این دستگاه برای اولین بار در سال ۱۹۹۴ ساخته و کمپانی تولیدکننده حدود ۸۰۰ هزار عدد از آن را روانه‌ی بازار کرد.
شوکرها با استفاده از نیتروژن فشرده، دسته‌ای از سوندهای تیز را به داخل پوست فرد مورد نظر وارد می‌کنند و با این کار می‌توانند نزدیک ۵۰ هزار ولت جریان الکتریسیته را به بدن فرد انتقال دهند که منجر به درد شدید و انقباض عضلات می‌شود.
علاوه بر کار اصلی شوکرها، آنها یک دکمه‌ی بی‌حسکننده هم دارند که می‌تواند در برابر پوست نگه داشته شده تا شوک را به آن وارد کند، در این شرایط باعث تحریک درد شده اما عضلات دچار انقباض نمی‌شوند. از خطرات بارز استفاده از شوکر می‌توان به آسیب به چشم‌ها، تشنج، دمِ سینه، تشنج‌های تونیک-کلونیک، تشنج در افرادی که دچار حمله‌ی خواب هستند، سوختگی پوستی و آسیب به پوست، عضلات و مفاصل اشاره کرد.
آیا شوکرها بر عملکرد قلب تأثیر می‌گذارند؟
شواهد مبنی بر قابلیت شوکر در آسیب و صدمه به فرد کاملا شناخته شده است، اما یکی از نگرانی‌هایی که هنوز مدرک و تحقیق کافی برایش وجود ندارد این است که آیا شوکرها می‌توانند تأثیر کشنده‌ای بر سلامت عروقی قلب بگذارند؟!
نگرانی‌هایی در این زمینه وجود دارد که نشان می‌دهد حمله‌ی شوکر می‌تواند باعث تحریک بی‌نواختی قلب شده که آن هم به خاطر گرفتگی عضله‌ی قلب رخ می‌دهد. فیبریلاسیون بطنی – در واقع جائی که بطن‌های قلب بجای انقباض کامل، دچار ارتعاش می‌شوند- هرگز طی آموزش‌های استفاده از شوکر به افراد یاد داده نمی‌شود. این کمبود فیبریلاسیون و گرفتگی عروقی در آزمایش‌های بین‌المللی شوکر تا حدودی به خاطر استفاده از افراد سالمی بوده که مشکلات قلبی نداشته یا به داروی خاصی اعتیاد نداشته‌اند. 
(منبع: NHS)

وقتی بمب در سرتان منفجر می‌شود؛ اختلال سندروم انفجار سر