تحقیقات نشان می‌دهد بالا رفتن ماهانه‌ی میزان ویتامین D باعث بهبود عملکرد دست‌ها و پاها نمی‌شود و می‌‌تواند خطر افتادن را در افراد سالخورده افزایش دهد. در واقع کمبود ویتامین D با کم تحرکی مرتبط بوده و ضمنا ایجاد اختلال در تحرک کم دست‌ها و پاها عامل اصلی انواع افتادن بر زمین محسوب می‌شود.
آیا ویتامین D واقعا تأثیری دارد؟
برای شناسایی این مسئله که آیا دوز بالای ویتامین D باعث کاهش خطر کمبود تحرک می‌شود یا نه، محققان در تحقیقی یک ساله آزمایش‌هایی را بر روی ۲۰۰ مرد و زن ۷۰ ساله یا بالاتر انجام دادند که پیش از این سابقه‌ی افتادن داشتند. در شروع آزمایش، ۵۸ درصد از شرکت کنندگان دچار کمبود ویتامین D بودند.
شرکت کنندگان به سه گروه تقسیم شدند: ۶۷ نفر در گروه کنترل با دوز کم که ۲۴۰۰۰ IU از ویتامین D3 در ماه مصرف می‌کردند، ۶۷ نفر که ماهانه ۶۰۰۰۰ IU ویتامین D3 سهمیه داشتند و ۶۶ نفر که ۲۴۰۰۰ IU از ویتامین D3 به اضافه‌ی کلسیفدیول در ماه دریافت می‌کردند. آنها در این تحقیق میزان بهبود عملکرد کم دست‌ها و پاها را مورد سنجش قرار داده و شرکت کنندگان در ماه ششم و دوازدهم، ۲۵-هیدروکسی ویتامین D به میزان ۳۰ ng/ml دریافت کردند.
نتایج تحقیقات نشان می‌دهد که دوزهای ۶۰۰۰۰ IU و ۲۴۰۰۰ IU به اضافه‌ی کلسیفدیول با احتمال بالاتری می‌تواند منجر به بروز میزان ۲۵-هیدروکسی ویتامین D حداقل به اندازه‌ی ۳۰ ng /ml شود که هیچ مزیت یا امتیازی بر عملکرد کمتر دست‌ها و پاها ندارد. به عبارت دیگر، شرکت کنندگانی که ۶۰۰۰۰ IU دریافت کردند به طور متوسط ۱.۴۷ درصد خطر افتادن در آنها بیشتر بوده و آن دسته از بیمارانی که ۲۴۰۰۰ IU به اضافه‌ی کلسیفدیول داشتند این میزان ۱.۲۴ درصد بود در شرایطی که افرادی که ۲۴۰۰۰ IU دریافت کردند خطر افتادن آنها از حد متوسط کمتر و چیزی حدود ۹۴/۰ گزارش شد.
(منبع: NHS)

ارتباط کمبود ویتامین D با سندروم روده تحریک‌پذیر