امروزه حدود ۱۰۰ هزار نفر از افرادی که در سرتاسر دنیا دچار افسردگی هستند از داروهای ضدافسردگی مانند پروزاک و زولوفت استفاده می‌کنند، غافل از آنکه این داروها، عوارض جانبی حادی دارند. در هفته‌های اول بعد از مصرف، احساس ترس و تشویش در این افراد بدتر خواهد شد.
اخیرا محققان توانسته‌اند این مسئله را دریابند که عامل اصلی چنین اتفاقی چیست. بازدارنده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) برای درمان تشویش، افسردگی و بیماری‌های مرتبط با آن استفاده می‌شود. حدود ۱۰ درصد از افرادی که در ایالات متحده زندگی می‌کنند از آنها استفاده می‌کنند.
سروتونین، که نوعی انتقال‌دهنده عصبی است، در واقع همان هورمون شادی بوده که می‌تواند احساس تندرستی را در شما زیاد کند. اگر میزان سروتونین به طور غیرعادی کم باشد می‌تواند زمینه‌های بروز افسردگی را فراهم آورد. SSRIsها می‌توانند با افزایش فعالیت سروتونین در مغز، میزان خلق و خویتان را افزایش دهند. اما سروتونین همیشه هم نمی‌تواند چنین باشد. در نخستین روزهای درمان، این دارو میزان ترس و تشویش را افزایش داده و باعث تشدید افکار خودکشی‌گرایانه در برخی از جوانان می‌شود. در نتیجه، بیماران باید بعد از چند هفته مصرف آن را قطع کنند.
بازنمایی دامنه تشویش که سروتونین مسبب آن است
اخیرا محققان توانسته‌اند حوزه‌ای را شناسایی کنند که می‌تواند با تشویشی که به خاطر سروتونین ایجاد شده مرتبط باشد. آنها با استفاده از تعدادی از روش‌ها، مانند ابزارهای پیشرفته اپتوژنتیک و چموژنتیک توانستند مسیرهای فعال‌شده توسط سروتونین را در مغز موش‌هایی که رفتارهای ناشی از تأثیر سروتونین بروز می‌دادند، ردیابی کنند. نخست، شوک خفیفی به پنجه‌های موش‌ها وارد کردند – روشی استاندارد برای تحریک رفتارهای مرتبط با ترس و تشویش. این کار باعث تحریک نورون‌های تولیدکننده سروتونین در هسته رافه خلفی (DRN) شد. در واقع DRN ناحیه‌ای از ساقه مغز است که ارتباط نزدیکی با افسردگی و خلق و خو دارد. نورون‌های سروتونین DRN به ناحیه‌ای از مغز به نام هسته بستر نوار انتهایی (BNST) وارد می‌شود.
وقتی که این تیم تحقیقاتی به طور سطحی، میزان فعالیت نورون‌های رابط DRN به BNST را در موش‌ها افزایش دادند، رفتارهای شبه‌تشویشی در آنها زیاد شد. محققان دریافتند که این گیرنده‌ها که از طریق آنها میزان خروجیِ سروتونین از DRN فعال می‌شود، در واقع همان گیرنده‌های سروتونین 2C هستند. از طریق این گیرنده‌ها، نورون‌های هدف BNST فعال می‌شوند. محققان توانستند با افزایش فعالیت این مجاری میزان تشویشِ ترس ناشی از رفتارهایی که با شوک پا در موش‌ها ایجاد شده بود، کاهش دهند اما دریافتند که کاهش این میزان باعث افزایش میزان تشویش می‌شود.
منبع: medicalnewstoday
داروهای ضدافسردگی، خطر آب مروارید را شدیدا افزایش می‌دهند