براساس این مطالعه که در BMJ منتشر شده، زنان باردار که در ابتدا، غلظت TSH آنها بین 5/2 و 10 میلی‌واحد بین‌المللی در لیتر است و با هورمون‌های تیروئیدی درمان می‌شوند، با خطر کمتر از دست رفتن بارداری مواجه می‌شوند (نسبت خطر: 62/0).
محققان مایوکلینیک در این مطالعه همچنین دریافتند که خطر از دست رفتن بارداری، میان زنان با غلظت‌های TSH درمان نشده که بین 5/2 و 4 میلی‌واحد بین‌المللی در لیتر باشد، در مقایسه با زنان درمان نشده، به‌طور قابل‌توجه و معنی‌داری بهره‌مند نیست (نسبت خطر: 91/0). در مقایسه با زنان باردار با هیپوتیروئیدی درمان نشده، فقط زنان با غلظت‌های TSH پیش از درمان که بین 1/4 و 10 میلی‌واحد بین‌المللی در لیتر باشد، از هورمون‌درمانی منفعت می‌برند (نسبت خطر: 45/0).
علیرغم مزیت درمانی برای پیشگیری از سقط، زنان باردار که روی درمان با تیروئید بوده‌اند، در مقابل زنان درمان نشده، با خطر بیشتر دیگر عوارض جانبی همراه بوده‌اند. این عوارض عبارت بودند از خطر بیشتر زایمان زودرس (نسبت خطر: 60/1)، پره‌اکلامپسی (نسبت خطر: 60/1) و دیابت بارداری (نسبت خطر: 37/1).
محققان اذعان می‌کنند که از این یافته‌ها چندان تعجب نکرده‌اند، زیرا اگر از منظر بیولوژیکی به موضوع نگاه کنیم، می‌دانیم که در دسترس بودن کافی هورمون‌های تیروئیدی، برای عملکرد تروفوبلاست حیاتی است. همچنین این یافته‌ها هم که زنان با سطوح بالاتر TSH (1/4 – 10)، در مقایسه با زنانی که سطوح TSH در آنها کمتر بوده (4-5/2)، بیشتر از درمان منفعت می‌برند، باز جای تعجب نداشت، اما نگرانی‌ها را در مورد درمان بیش از حد گروه دوم برمی‌انگیزد: «ارتباط میان درمان هورمون تیروئید با خطر بیشتر دیابت بارداری، پره‌اکلامپسی، و زایمان زودرس باید به عنوان یافته‌های اولیه در نظر گرفته شده و مطالعات بیشتری در این زمینه انجام شود تا ایمنی آن به اثبات برسد.»
اگر محدوده مرجع مبتنی بر جمعیت برای غلظت‌های TSH در دسترس نباشد، گایدلاین‌های کنونی برای تشخیص هیپوتیروئیدی در زنان باردار پیشنهاد می‌کنند که حد مرزی 5/2 میلی‌واحد بین‌المللی در لیتر در طول تریمستر اول، و 3 میلی‌واحد بین‌المللی در لیتر در طول تریمستر دوم و سوم در نظر گرفته شود. البته این احتمال هم وجود دارد که این کرایتریای تشخیصی منجر به تشخیص بیش از اندازه هیپوتیروئیدی در طول بارداری شود، بنابراین باید در گایدلاین‌های آتی به آن اشاره شود.
براساس گایدلاین‌های کنونی، محققان درمان با لووتیروکسین را پیشنهاد می‌کنند: «شواهد کافی برای نشان دادن این موضوع وجود ندارد که درمان با هورمون تیروئید پیامدهای بالینی را در زنان باردار مبتلا به هیپوتیروئیدی تحت‌بالینی بهبود می‌بخشد. قصد ما این بود که نه‌فقط اثربخشی، بلکه ایمنی درمان با هورمون‌های تیروئیدی را هم در این گروه جمعیتی نشان دهیم.»
آنالیز کوهورت گذشته‌نگر داده‌های گرفته شده را از OptumLabs Data Warehouse بررسی کرد. در این آنالیز، 5405 زن باردار مبتلا به هیپوتیروئیدی تحت‌بالینی (محدوده TSH بین 5/2 و 10) مطالعه شدند. محققان افراد وارد شده را در مطالعه به 2 کوهورت تقسیم کردند: گروه درمان (843 نفر) و گروه درمان نشده، کنترل (4562 نفر). درمان‌های هورمون تیروئید برای گروه درمان شامل لووتیروکسین، لیوتیرونین و فرمولاسیون‌های عصاره تیروئید بودند.
نویسندگان متذکر می‌شوند که فقط 16 درصد از زنان باردار با هیپوتیروئیدی تحت‌بالینی واقعا تحت درمان با هورمون‌های تیروئیدی قرار گرفتند.
محققان معتقدند، در حالی که طراحی گذشته‌نگر و مشاهده‌ای این مطالعه ممکن است اعتبار یافته‌ها را محدود کند، ادامه دادن به درمان با هورمون تیروئیدی برای کاهش خطر از دست رفتن بارداری در زنان باردار با سطح TSH بین 1/4 تا 10، قابل قبول است.
البته باید تحقیقات بیشتری در این زمینه انجام شود تا به‌طور اختصاصی، یک مکانیسم علیتی که پشت این ارتباط‌ها قرار دارد، مشخص شوند. علاوه براین، افزایش خطر دیگر پیامدهای جانبی، لزوم انجام مطالعات بیشتر را برای ارزیابی ایمنی درمان با هورمون تیروئید در این جمعیت حیاتی نشان می‌دهد.
منبع: سپیدآنلاین