از سندرم گیرافتادگی خلفی مچ پا چه می دانید؟

سندرم گیرافتادگی خلفی مچ پا چه می دانید

(Os Trigonum Syndrome or Posterior Talar Impingement)

“اس تریگونوم” نام یک استخوان مادرزادی اضافی و خارج مفصلی در ناحیه پشت مفصل مچ پا (استخوات تالوس) است که معمولا چسبیده به تالوس است اما می تواند جدا شود و توسط بافت فیبرو به استخوان متصل باشد. این استخوان اکثرا یکطرفه است و فقط در عده کمی از افراد دیده می شود.

علامت دار شدن آن را تحت عنوان “os trigonum syndrome” می نامند که در ۵۰% افراد دارای این استخوان ممکن است دیده شود. عامل زمینه ای آن گیرکردن (impingement) استخوان و بافت نرم پشت پا که معمولا بدنبال فعالیت های مکرر مچ پا به شکل خم کردن به سمت پایین است رخ می دهد، بخصوص در رقصنده های باله، ورزشکاران دونده، فوتبالیست ها (زمان زدن شوت)، کوه نوردان (در زمان پایین آمدن)، پریدن های مکرر و در نهایت پوشیدن کفش- های پاشنه بلند ممکن است دیده شود.

علائم سندرم گیرافتادگی خلفی مچ پا

درد علامت اصلی است که بیشتر در ناحیه پشت و خارجی مچ پا بین تاندون آشیل و قوزک خارجی حس می شود. می تواند همراه با تورم مچ و پا و در لمس دردناک و سفت باشد. معمولا درد با پوشیدن کفش پاشنه بلند و یا خم کردن پرفشار مچ (plantar flexion) تشدید می شود. شاید یک درد تیرکشنده به سمت داخل کف پا نیز در ادامه ظهور کند که به علت التهاب ثانویه تاندون عضله خم کننده شست (FHL) بروز می کند.

• درد در قسمت پشت مچ پا، به‌ویژه در طول فعالیت‌هایی که شامل اشاره به انگشتان پا است

• کاهش دامنه حرکتی در هنگام اشاره کردن به انگشتان

• حساسیت به لمس در ناحیه پشت مچ پا

علل سندرم گیرافتادگی خلفی مچ پا

هنگامی‌که مچ پا کاملاً به سمت بالا یا پایین خم می‌شود، بافت موجود در مفصل مچ پا بین استخوان‌های مچ پا فشرده می‌شود. این وضعیت به‌عنوان قفل کردن یا گیرافتادن مچ پا شناخته ‌شده است. گیرافتادن خلفی مچ پا در پشت مچ پا رخ می‌دهد.

قفل شدن قدامی مچ پا در جلو مچ پا و به علت پیچ‌خوردگی شدید یا مجدد مچ پا رخ می‌دهد که باعث می‌شود رباط ضخیم و بین استخوان‌های درشت‌نی و استخوان تالوس فشرده شود. هنگامی‌که رباطِ پاره یا مصدوم التیام می‌یابد، بافت اسکار اضافی جلو و در دو سمت مفصل مچ پا تشکیل می‌شود و در نتیجه باعث آسیب منیسک می‌شود.

تشخیص سندرم گیرافتادگی خلفی مچ پا

گیر افتادن مچ پا با استفاده از سابقه‌ی پزشکی، یافته‌های معاینه فیزیکی و استفاده از روش‌های پیشرفته عکس‌برداری تشخیص داده می‌شود. روش‌های عکس‌برداری پیشرفته میتوانند تشخیص مشکوک سندرم گیرکردن مچ پا را تائید کنند.

معاینه شما با تاریخچه پزشکی فردی و علائم موجود آغاز می‌شود. پزشک در مورد زمان آغاز علائم، محل درد، و فعالیت‌هایی که موجب درد می‌شود، از شما سؤالاتی می‌پرسد. پزشک یک معاینه فیزیکی برای ارزیابی قدرت مچ پا، دامنه حرکتی، حس، و ثبات ساختاری و همچنین تعادل شما انجام خواهد داد. پزشک همچنین تست‌های خاص مانند حرکت آرام مچ پا را برای بررسی ایجاد علائم در حین انجام این حرکات انجام خواهد داد.

به‌منظور تشخیص قفل شدن خلفی مچ پا در رقصنده‌ها، معاینه ممکن است بطور تخصصی برای آن فعالیت انجام شود. به‌عنوان‌مثال، یک فیزیوتراپیست ممکن است از یک رقصنده باله بخواهد در موقعیت “ان پوینت” که شامل ایستادن بر روی نوک انگشتان پا است، قرار بگیرد.

برای ارائه یک تشخیص قطعی، درمانگر شما ممکن است با یک ارتوپد یا متخصصین دیگر همکاری کنند. دقیق‌ترین روش برای تشخیص قفل شدن مچ پا عکس‌برداری اشعه X یا تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (ام آر آی ) است که می‌تواند توسط ارتوپد تجویز شود.

درمان سندرم گیرافتادگی خلفی مچ پا

در ابتدا درمان طب فیزیکی و غیرجراحی است.

در قدم اول هدف کاهش درد و التهاب است که با استراحت، ایجاد بی حرکتی با ارتوز (walking boot) برای جلوگیری از حرکت مفصل حین راه رفتن، کمپرس یا ماساژ یخ و دارو درمانی (التهابی غیراستروئیدی) انجام می شود.

در ادامه ورزش درمانی، فیزیوتراپی، طب سوزنی، توصیه به پرهیز از فعالیت های تشدید کننده و در نهایت تزریق موضعی استروئید (کورتون) کمک کننده هستند.

معمولا بیمار با این درمان ها بهتر می شود. در صورت عدم بهبودی، جراحی جهت برداشتن استخوان اضافی توصیه میگردد.

این کارها را نیز به یاد داشته باشید

استراحت

یخ

نصب بریس

بستن با نوار چسب‌های مخصوص

البته، گاهی اوقات به جراحی نیاز می‌شود.