برای اولین‌بار، محققان درباره‌ی پدیده‌ی «اشک شوق» تحقیق کردند. گروه تحقیق دانشگاه ییل آن را «ابراز دوگانه» می‌خوانند، به این معنا که احساسات شما و عکس‌العمل‌های‌تان با احساسی که دارید،همخوانی ندارد از دیگر نمونه‌های این موقعیت می‌توان به لبخند زدن هنگام ناامیدی، یا وجود ناراحتی در صورت، وقتی که یک بچه‌ی دوست‌داشتنی را می‌بینید، اشاره کرد. اویانا آراگو، یکی از نویسندگان این تحقیق می‌گوید اشک شوق شما (یا هر عکس‌العملی که با آنچه احساس می‌کنید همخوانی ندارد) به نظر شیوه‌ای است که ذهن برای حفظ تعادل احساسی به کار می‌گیرد.
به گفته‌ی او هرچقدر احساس قوی‌تر باشد عکس‌العمل بیشتر از سوی ذهن کنترل می‌شود.
سوال مهم‌تر: چرا انسان می‌خواهد مانع خوشحال‌ترین احساسات‌اش را حفظ کند. آرون و همکارانش می‌گویند ممکن است اشک شوق شما به وقایع شدیدا خوشحال کننده، حس با اهمیت‌تری می‌دهد. همچنین ممکن است گریستن، راهی برای نشان دادن این حس به دیگران باشد که شوق به حدی است که شما را ناتوان کرده است.
حالا مثلا به بازی تاریخی ایران و استرالیا در هشتم آذرماه سال ۱۳۷۶ در ملبورن فکر کنید، آیا اشک شوق از چشمان اکثر ایرانی‌ها جاری نشده بود؟
(منبع: msn)