• دندانپزشکی دکتر شهرام اسعدی
• متخصص ایمپلنت
• ۱۳۹۸/۱۰/۳۰
• 1 دقیقه

پیوند استخوان جراحی ایمپلنت زمانی که استخوان به اندازه کافی نداشته باشیم، ضروری است درحالیکه به طور دائم انواع جدید ایمپلنت دندان تولید می شود (مانند ایمپلنت های کوتاه) و تکنیک‌های جدید ارائه می‌شود، درمان عمومی نیازمند حداقل استخوانی با ۱۰ میلی‌متر طول و ۶ میلی‌متر پهنا است. احتمال ادغام استخوانی ایمپلنت بسته به درجه بندی استخوان متفاوت است.

نیاز به مشاوره بیشتر دارید؟ برای صحبت با دندانپزشکی دکتر شهرام اسعدی کلیک کنید.

بپرس مشاوره رایگان

برای دستیابی به استخوان کافی تکنیک های پیوند استخوان متفاوت توسعه یافته است که رایج‌ترین

اینها پیوند تقویت استخوان نام دارد که استخوان معیوب با استخوان طبیعی (اتوگرافت) یا الوگرافت (یعنی دهنده استخوان یا جایگزین سنتزی) و غشای نیمه تراوا پوشانده می شود و فرصت ترمیم به آن داده می‌شود. طی فاز ترمیم، استخوان طبیعی جایگزین پیوند شده و پایه استخوانی جدیدی برای ایمپلنت شکل می گیرد.

سه فرایند رایج: 1) یک جراحی سینوس 2) تقویت جانبی یا افزایش پهنای استخوان 3) تقویت عمودی یا افزایش ارتفاع فک.

سایر فرایندهای تهاجمی تر نیز برای عیوب بزرگتر شامل جابجایی عصب فک پایین برای ایجاد فضا جهت قرار دادن پایه، پیوند استخوان با استفاده از استخوان لگنی و یا سایر منابع استخوانی بزرگ و پیوند استخوان جریان خون جهت تأمین خون و استخوان به استخوان پیوندی می باشد. تصمیم نهایی درباره تکنیک پیوند استخوان بسته به ارزیابی درجه عیب عمودی و افقی استخوان است که هر یک به سه دسته خفیف (۲ تا ۳ میلیمتر فقدان) متوسط (۴ تا ۶ میلیمتر فقدان) و شدید( بیش از ۶ میلیمتر فقدان) تقسیم می‌شود.

 بازسازی بافت نرم لثه

اطراف هر دندان نوار صورتی رنگ روشنی به اندازه دو تا سه میلی‌متر با اتصال محکم به مخاط است، سپس ناحیه تیره تری از مخاط غیر متصل وجود دارد که به گونه ها وصل شده است. زمانی که دندانی با ایمپلنت جایگزین می‌شود به نوار محکمی متصل به لثه برای نگهداری سالم ایمپلنت در دراز مدت نیاز است که این موضوع برای ایمپلنت حیاتی است، چرا که خون رسانی به لثه اطراف ایمپلنت پرمخاطره تر بوده و از لحاظ تئوری به آسیب حساس تر است، زیرا مدت زمان بیشتری (زمانی طولانی‌تر از نظر زیستی) نسبت به ایمپلنت به دندان متصل بوده است. زمانی که پیوند کافی از بافت متصل وجود نداشته باشد می‌توان با پیوند بافت نرم آن را بازسازی کرد. چهار روش وجود دارد که می‌تواند برای پیوند بافت نرم استفاده شود. نواری از بافت مجاور ایمپلنت (یا نوار کامی) می تواند از لب، لثه کام، بافت پیوندی کام یا قطعات بافتی بزرگتر پیوند زده شود. مقداری از بافت بسته به میزان رگ های خونی کام می تواند در ناحیه قرار بگیرد. علاوه بر این برای زیبا به نظر رسیدن ایمپلنت، نوار تو پری از لثه برای پر کردن فضای اطراف ایمپلنت نیاز است. رایج ترین مشکل بافت نرم مثلث سیاه نام دارد که پاپیلا (یا بخش مثلثی بافت میان دو دندان) از بین می رود و فضای خالی مثلثی شکلی بین ایمپلنت و دندان مجاور ایجاد می شود. دندانپزشکان طول پاپیلا را ۲ الی ۴ میلیمتر بیش از استخوان زیرین در نظر می گیرند. مثلث سیاه در صورتی که فاصله بین دندان و استخوان بیشتر شود تعریف می شود.