کودک پیش از تکلم از سه شیوه برای فهماندن غرض و منظور خود استفاده
میکند. این شیوه ها عبارتند از: گریه و فریاد، ادای صداهای نامشخص و اشارات.( مهمترین
قسمت همان شیوه دوم است زیرا پس از چندی بصورت صداهای مشخص و بامعنا یعنی لغات در می
آید.)
۱- گریه و
فریاد :
در روزهای نخست زندگی بیشتر صداهایی که از کودک شنیده می شود
به صورت گریه و فریاد است. در طی هفته اول گریه در فواصل نامنظمی ظاهرمی شود. نوزاد
بدون هیچ گونه علت ظاهری گریه می کند. اما یک مرتبه گریه یا خود به خود و یا در نتیجه
توجه مادر قطع می شود.
۲- صدهای غیر
مشخص :
در ماههای اول زندگی علاوه بر گریه صداهای نامشخص دیگری شنیده
میشود این صداها را نیاموخته است بلکه بخودی خود آنها را ظاهر میسازد و چه خوبست بدانیم
که این صداها عمومیت دارند و در تمام اقوام و ملل و نژادها دیده میشوند بطوریکه حتی
کودکان کر نیز اینگونه صداها را نشان میدهند.
کودک اغلب هنگامی که تنهاست و افراد دیگری نیست که او را مشغول
کنند به ایجاد این صداها می پردازند. شنیدن صدای کودک برای خود او لذت بخش است و به
همین سبب است که اغلب با شنیدن صدای خود تبسم می کند و گاهی نیز می خندد. کودکان ناشنوا
نیز در ابتدا مانند کودکان سالم این گونه صداها را ایجاد می کنند ولی چون صدای خود
را نمی شنوند تا از آن لذت ببرند پس از چندی دست از ایجاد صدا بر می دارند.
۳- اشاره
در ابتدا کودک به موازات اشاره، صداهایی نیز ایجاد می کند و
می خواهد با کمک این دو منظور خود را برای دیگران آشکار سازد ولی رفته رفته پی می برد
که تنها با اشاره نیز می توان منظور خود را آشکار ساخت ولی اگر اشاره وی فهمیده نشود
او از گریه برای فهماندن غرض خود کمک می گیرد.
اما در مورد زمان سخن گویی باید بگوییم که بسیاری از کودکان
طبیعتاً بین ۱۲ و ۱۸ ماهگی برای تکلم آماده می شوند و چنانچه کودک در این دورة آمادگی
زبان باز نکند ممکن است از نظر عاطفی برای وی اختلالاتی دست دهد زیرا نمی تواند خواسته
ها و احساسات خود را بیان کند.
و در آموزش زبان سن ۱ ۳ سالگی بسیار مهم است از آن بابت که این
سن دوره تقلید از بزرگسالان است و آنچه را که آنها بگویند او ادایش را در می آورد
. از آنجا که مادر بیش از افراد دیگر با کودک در ارتباط است. بنابراین نقش مادر در
آموزش زبان به کودک را نباید نادیده گرفت.