سیکلوتایمی

درمان زیستی: داروهای تثبیت کننده خلق و داروهای ضد مانیا، خط اوّل درمان بیماران مبتلا به اختلال سیکلوتایمی است. داده‏های تجربی فقط از مطالعات انجام شده با لیتیوم به دست آمده است، اما سایر داروهای ضد مانیا مثل کاربامازپین و والپروات نیز مؤثرند و در مورد آنها هم چنین نتایجی گزارش شده است. مقدار مصرف و غلظت پلاسمایی این داروها باید به همان میزانی باشد که در اختلال دوقطبی I به کار می‏رود. درمان بیماران افسرده دچار اختلال سیکلوتایمی با ضد افسردگی‏ها باید با احتیاط صورت گیرد، چون استعداد این گونه بیماران برای ابتلا به دوره‏های هیپومانیا یا مانیا بر اثر داروهای ضد افسردگی زیاد است. حدود چهل تا پنجاه درصد از کل بیماران دچار این اختلال که با ضد افسردگی‏ها درمان می‏شوند، چنین دوره‏هایی پیدا می‏کنند.

هیچ  راه مطمئنبرای جلوگیری ازسیکلوتایمی وجود ندارد. با این حال، درمان در مراحل اولیه میتواند از یک اختلال سلامت روانی و بدتر شدن آن جلوگیری کند

علایم اختلال سیکلوتایمی همان علایمی است که در اختلال دوقطبی II هم دیده می‏شود، جز آنکه در مجموع شدتشان کمتر است. البته گاهی می‏شود که علایم این دو اختلال شدت یکسانی داشته باشد، اما مدت آن علایم شدید در اختلال سیکلوتایمی کمتر از مدتی است که در اختلال دوقطبی II دیده می‏شود. علامت عمده تقریباً نیمی از کل بیماران دچار اختلال سیکلوتایمی، افسردگی است؛ اینها بیش از همه وقتی به جستجوی کمک روانپزشکی برمی‏آیند که افسرده شده باشند. علایم برخی دیگر از بیماران مبتلا به اختلال سیکلوتایمی هم در درجه اول علایم هیپومانیا است و اینها کمتر از بیمارانی که عمدتاً افسرده‏اند، به مشاوره با روانپزشک می‏پردازند. تقریباً همه بیماران دچار اختلال سیکلوتایمی دوره‏هایی از علایم مختلط هم دارند که علامت واضح این دوره‏ها تحریک‏پذیری است.

عدم درمان، می تواند با ایجاد مشکلات عاطفی قابل توجه زندگی شخص را تحت تاثیر قرار دهد  و ممکن است به اختلال دو قطبی و بدتر شدن علائم و نشانه منجر شود.