اوتیسم یک ناتوانی طولانی مدت است که منجر به اختلال عملکرد عصبی- روانی در فرد می‌شود. گرچه اوتیسم عارضه نادری است اما شیوع اوتیسم حتی تا 20 مورد در هر 10 هزار تولد زنده می‌رسد. اگر چه علت اصلی کاملا شناخته شده نیست اما در سال‌های اخیر، تحقیقات و مطالعات زیادی در این زمینه صورت گرفته است. تحقیقات تاکید زیادی بر منشا زیست‌شناختی و عصب‌شناختی در مغز دارد. در بسیاری از خانواده‌ها سابقه اوتیسم یا اختلالات مربوط به آن وجود داشته است که مسائل مربوط به ژنتیک و ایمنی‌شناسی در مورد علت آن مطرح می‌شود. نظریه‌های بسیاری درباره اوتیسم مطرح شده که هیچ‌یک به طور دقیق اثبات نشده است.
کودکان اوتیسمی با توجه به پیشرفتی که در اثر برنامه درمانی دارند و با توجه به بهره هوشی‌شان از مدارس عادی تا مدارس استثنایی کلاس‌های ویژه اوتیسم شرکت کنند.
به طور کلی 75 درصد از مبتلایان به اوتیسم مبتلا به کم توانی ذهنی هم هستند در حالی که 25 درصد افراد مبتلا به اوتیسم هوش نرمال و حتی بالاتر از نرمال دارند. نوابغی در دنیا در رشته‌های فیزیک، ریاضی،کامپیوتر و موسیقی هستند که درجاتی از بیماری اوتیسم را نشان می‌دهند ولی در یک رشته خاص هوش سرشار و فوق‌العاده‌ای دارند، بنابراین در مورد فرزندان، هوش می‌تواند از کم تا زیاد متغیر باشد.