به توموری که از لایه های محافظ مغز منشاء می گیرد، مننژیوم گفته می شود. این تومورها اغلب خوش خیم بوده و اگر خیلی بزرگ نشده باشند مغز را درگیر نمی کنند. مننژیوم بیشتر در زنان دیده می شود. در مردان و بخصوص در کودکان بسیار کمتر رخ می دهد. علائم بیماری بستگی به محل تومور دارد. از آنجا که این تومورها خوش خیم بوده و رشد آهسته ای دارند، ممکن است قبل از بروز علائم بسیار بزرگ شده باشند. اگر تومور در سطح مغز ایجاد شده باشد، علائم بیماری عبارت خواهند بود از سردرد، تشنج، اختلالات رفتاری و یا ضعف اندام ها در یک سمت بدن. بیمار ممکن است یک یا چند علامت را داشته باشد. دسته دیگری از این تومورها آنهایی هستند که در قائده جمجمه اتفاق می افتند. در این بیماران اختلال در عملکرد اعصاب جمجمه ای مانند بینایی، شنوایی، بویایی و امثال آن بیشتر دیده می شود.
یافتن بهترین درمان برای مننژیوم به اندازه تومور، به این که با چه سرعتی در حال گسترش است، در کجا قرار گرفته است و سن و سلامتی فرد بستگی دارد.
در صورت وجود سابقه مننژیم در خانواده با ایجاد علایمی مانند سردرد و نشنج و بقیه علایمی که در قسمت علایم نامبرده شد,به پزشک مراجعه کنید و در صورت صلاحدید پزشک سی تی یا ام ار ای انجام دهید.
برخی از پژوهش‌ها نشان داده‌اند که ابتلا به مننژیوم دارای یک زمینه ژنتیکی است و در برخی از خانواده‌ها بیشتر دیده می‌شود، و برخی پژوهش‌های دیگر بیانگر آن بوده‌اند که افرادی که تحت پرتوتابی به دوز بالا به مغز قرار گرفته‌اند، بیشتر ممکن است به این تومور مبتلا شوند. پژوهش‌های اخیر بیانگر ارتباط میان انجام مکرر رادیوگرافی دندانی و افزایش خطر دچار شدن به مننژیوم بوده‌اند.
بسیاری از افراد دارای مننژیوم هیچ علامتی نشان نمی دهند. سایر افراد دچار علایم عصبی مثل تشنج، تغییرات بینایی یا شنوایی یا ضعف دست یا پاarm or leg weakness) ) می شوند.
عوارض احتمالی در اندازه و محل مننژیوم بستگی دارد، و شامل تشنج، ضعف اندام پایین تر (ضعف عضلانی)، و بی اختیاری ادرار. فشار تومور ممکن است باعث تورم عصب بینایی (ادم پاپی) و در نتیجه از دست دادن بینایی (کوری).