پلی‌ میوزیت چگونه تشخیص داده می‌شود؟

ضعف عضلات بالاتنه، افزایش غیرعادی آنزیم‌های عضله، نتایج الکترومیوگرافی (ماهیچه‌نگاری برقی)، ام‌آرآی و ناهنجاری‌های شناسایی شده در نمونه‌ی عضلات از مواردی هستند که به تشخیص بیماری پلی‌ میوزیت است. سابقه‌ی ضعف یکی از مواردی است که در ملاقات با پزشک مورد سوال قرار خواهد گرفت. شرایط بسیاری از قسمت‌های بدن مانند پوست، قلب، شش‌ها و مفاصل نیز باید مورد بازبینی قرار گیرند.
آزمایش خون معمولاً (اما نه همیشه) بالا بودن آنزیم‌های عضله از قبیل کراتین فسفو کیناز (CPK)، آلدولاز، SGOT، SGPT و LDH را آشکار می‌سازد. این آنزیم‌ها توسط عضله‌ای که به سبب التهاب دچار آسیب شده‌اند وارد خون می‌شوند. البته آن‌ها می‌توانند معیاری برای فعالیت التهابی نیز باشند. از دیگر آزمایش‌های خون و ادرار می‌توان برای یافتن ناهنجاری‌ها اندام داخلی استفاده نمود. تصویربرداری اشعه X از قفسه سینه، ماموگرافی، پاپ اسمیر و دیگر آزمایش‌های غربالگری نیز می‌توانند مد نظر قرار گیرند. در خون اغلب افراد مبتلا به پلی‌میوزیت اتوآنتی‌بادی یافت می‌شود.
الکترومیوگرافی و بررسی سرعت هدایت عصبی آزمایش‌های مربوط به عضلات و عصب‌ها هستند که علاوه برای آشکار ساختن ناهنجاری‌های مرتبط با پلی‌میوزیت می‌توانند عدم وجود دیگر اختلالات عضلانی‌عصبی را مشخص نمایند.
روش‌های تشخیصی که از رادیولوژی بهره می‌برند، مانند اِم‌آر‌آی، می‌توانند نواحی دچار التهاب عضله را نشان دهند. این امر در برخی مواقع می‌تواند به مشخص نمودن بهترین مکان برای بافت‌‌برداری مفید واقع شود.
از بافت‌‌برداری برای تأیید التهاب عضله‌‌ و تشخیص اینکه این التهاب ناشی از پلی‌میوزیت است استفاده می‌شود. بافت‌برداری نوعی عمل جراحی شامل برداشتن قسمتی از بافت عضله به منظور بررسی توسط یک آسیب‌شناس است. عضلاتی که معمولاً برای بافت‌برداری مورد استفاده قرار می‌گیرند عبارتند از عضله‌ی چهار سر قسمت جلوی ران، عضله‌ی دوسر بازویی و عضله‌ی دالی شانه.
(منبع: medicinenet)

بیماری پلی میوزیت چیست؟