صفر تا صد روش‌های پرکنندگی لب‌ها (بخش اول)

پانته آ توتونپیان
از مد روز که بگذریم گذر عمر خیلی وقت‌ها ناچارمان می‌کند تا دست به کار شویم و مظاهر جوانی و زیبایی را دوباره در خود زنده کنیم. حجیم‌سازی لب یا پر کردن لب یکی از این راه‌هاست که گاهی برای اصلاح ایرادهای موضعی در صورت و گاهی برای تغییر ظاهر و زیباتر شدن توسط افراد مختلف انجام می‌شود. اما این کار در کنار همه مزیت‌هایی که دارد عوارضی هم به‌دنبال دارد. چندی پیش در همین صفحات گفت‌وگویی اختصاصی با شراره رخام بازیگر سینما و تلویزیون داشتیم و درباره تجربه او در خصوص تزریق ژل لب گفت‌و‌گو کردیم و ماجرای تخلیه ژل لب‌هایش را جویا شدیم. این بار اما تصمیم گرفتیم با مرور روش‌های مختلف پرکننده و حجیم‌سازی لب شما را با این روش‌ها آشنا کنیم و به شما بگوییم تحت چه شرایطی می‌توانید یک تزریق خوب، استاندارد و بدون عارضه داشته باشید.

کم عارضه ترین  روش برجسته‌سازی لب‌ها  کدام است؟
در یک جمله می‌توان گفت تزریق ژل استاندارد که ماندگاری طولانی نداشته باشد، بی‌خطرترین و ایده‌آل‌ترین روش برای برجسته کردن لب‌هاست.
روش‌های مختلفی برای برجسته‌سازی لب‌ها وجود دارد که متداول‌ترین‌هایش تزریق چربی، تزریق ژل یا پروتز است. اما اصولا چیزی که برای مدت طولانی در بدن باقی بماند، خطرناک است، بنابراین تزریق ژل استاندارد با ماندگاری چند ماهه یا چربی گزینه‌های مناسبی هستند.
البته تزریق چربی در ناحیه لب‌ها چندان گزینه خوبی نیست چراکه اگر مقدار کمی تزریق شود، به‌خاطر حرکت زیاد لب‌ها، خیلی زود جذب می‌شود و فرد دوباره باید در عرض مدت کوتاهی این عمل را تکرار کند. اگر هم در مقادیر زیاد تزریق شود، به شکل گلوله‌گلوله در می‌آید و ظاهر خوبی برای لب‌ها ایجاد نمی‌کند، بنابراین تزریق ژل‌های «هیالورونیک اسید» که ماندگاری 9ماه تا یک‌سال دارند و بعد جذب بدن می‌شوند، بهترین گزینه برای حجیم کردن لب‌ها هستند.

  تزریق ژل برایم مشکل پزشکی به همراه نداشت
بعد از تزریق به چهره جدیدم عادت کرده بودم و طبیعتا احساس بدی نسبت به ظاهرم نداشتم و حتی از تنوع ایجاد شده خوشحال هم بودم. دیگران هم به احترام نظر من چیزی نمی‌گفتند که گویای این باشد که چهره‌ام خوب نشده یا به صورتم نمی‌آید. هیچ‌کس از این موضوع ناراضی نبود. خوشبختانه تزریق ژل، مشکلات پزشکی یا مشکلات مربوط به سلامت برای من همراه نداشت. در زندگی شخصی‌ام هم مخالفتی وجود نداشت ولی به‌تدریج در ارتباط با مردم و مواجهه با واکنش‌های آنها و شنیدن مداوم این جمله  که «شما که خیلی خوب بودی، چرا خودت را به این شکل در آوردی؟» کم‌کم متوجه این قضیه شدم که یک جای کار اشتباه است.

 شغلم باعث شد ژل‌ها را تخلیه کنم
 جالب اینکه محرومیت‌های شغلی‌ام در ارتباط با بازیگری که برایم ایجاد می‌شد با سکوت همراه بود. یعنی به من نمی‌‌گفتند که دلیل اینکه انتخاب نمی‌شوم، چیست. مثلا برای بستن قرارداد برای سریال تاریخی دعوت می‌شدم و بعد بهانه‌ای می‌آوردند و می‌گفتند ان‌شاءالله کار بعدی. هیچ‌کس به‌طور واضح به من نمی‌گفت داستان چیست و این قضیه مرتبا تکرار می‌شد‌ تا اینکه یک‌بار یکی از همکاران خوبم خیلی واضح و رک به من گفت که داستان چیست و یک به یک از سریال‌هایی نام برد که انتخاب اول‌شان من بودم و بعد از دیدن من منصرف شده بودند. حقیقت تلخی بود که مواجهه با آن من را تکان داد و البته صادقانه بگویم متاثرم کرد. من به قدرت بازیگری خودم ایمان دارم و محرومیت از بازی در سریال‌های خوب و نقش‌های فوق‌العاده به‌خاطر چند سی‌سی ژل، برایم قابل درک ولی تلخ بود. از آن روز به بعد دنبال پزشکی بودم که به من این اطمینان را بدهد که اولا تخلیه ژل خطری برایم نداشته باشد و ثانیا من را به حالت طبیعی قبل از تزریق ژل بازگرداند. خوشبختانه خارج کردن ژل بسیار عالی و آسان و بدون هیچ عارضه‌ای توسط متخصص انجام شد. تمام کسانی که به‌دلیل ظاهر غیرطبیعی آن ژل من را برای حضور در نقش‌ها دعوت نمی‌کردند، الان خوشحال هستند و تمایل خود برای همکاری و دعوت من برای ایفای نقش را اعلام کرده‌اند. البته ناگفته نماند که تا قبل از تخلیه ژل هم من بازیگری خود را ادامه می‌دادم‌، ولی محدودتر بود و در پروژه‌هایی که دوست داشتم، نبود.    

 پزشکم را به 200 نفر معرفی کردم
با پیشنهادهای عجیب در اینستاگرام مواجه می‌شوم؛ مثلا می‌گویند خانم رخام ما حاضریم هر تعداد دنبال‌کننده که می‌خواهید به صفحه شما اضافه کنیم. گاهی به صورت خصوصی پیام می‌دهند که کامنت با متن دلخواه یا لایک به تعداد زیاد موجود است. ترجیح می‌دهم همه این موارد واقعی باشد تا زمانی که با خودم خلوت می‌کنم، احساس متقلب بودن به من دست ندهد. موضوع برداشتن پروتز لب نیز به نوعی فرهنگسازی بود. شراره رخام ضمن ارائه این مطلب به خبرآنلاین ادامه می دهد: من با اشتباهی، به جایگاه شغلی‌ام آسیب جدی وارد کرده بودم. می‌خواستم این تجربه را با دیگران سهیم شوم که دیگران آن را تکرار نکنند. برخی دوستان گفتند جسارت زیادی داری که چنین کاری می‌کنی. این یک وظیفه اجتماعی است که بگویم من این راه را رفتم و به بن‌بست رسیدم تا دیگران نیز چنین کاری را تکرار نکنند. این رفتار، نوعی کمک است. در طول این مدت به بیش از 200نفر، شماره تلفن پزشکم را دادم تا از این معضل نجات پیدا کنند.

منبع: مجله ی سیب سبز

قسمت دوم این مقاله را از اینجا بخوانید

آیا این مطلب برای شما مفید بود؟
مطالب پیشنهادی

نظر خود را وارد نمایید
لغو پاسخ