التهاب تاندون که در واقع به تورم تاندون گفته می‌شود می‌تواند منجر به درد در آرنج و بازو شود. این تاندون‌ها در واقع پیوندهایی از بافت‌های سفت هستند که عضلات را به بخش پایینی بازو و از آن سو به استخوان متصل می‌کنند. برخلاف نامش، حتی اگر هرگز از نزدیک یک زمین تنیس هم رد نشده باشید می‌توانید به آن دچار شوید. از سوی دیگر هر نوع فعالیت مکرری که توأم با محکم گرفتن اشیا باشد، خصوصا اگر ورزشکار از انگشت شست و دو انگشت اول خود بیشتر استفاده کند می‌تواند مسبب بیماری آرنج تنیس‌باز شود. در واقع این بیماری، یکی از شایع‌ترین دلایلی است که بیماران به خاطر درد آرنج ناشی از آن به پزشک مراجعه می‌کنند. این درد ممکن است در افرادی در سنین مختلف رخ دهد، اما در افراد حدودا ۴۰ ساله شایع‌تر است.

علل بیماری آرنج تنیس‌باز

بیماری آرنج تنیس‌باز به مرور و طی زمان بدتر می‌شود. حرکات تکراری مانند محکم گرفتن راکت در دست حین ضربه زن می‌توانند باعث کشیدگی عضلات شده و به تاندون‌های آن ناحیه فشار وارد کنند. این کشیدگی دائم و پیوسته در نهایت منجر به پارگی‌های جزئی در بافت این ناحیه خواهد شد. ممکن است ورزش‌هایی مانند تنیس، اسکواش، شمشیربازی،‌ وزنه‌برداری هم مسبب آرنج تنیس‌باز شوند.

افرادی که کارها یا عادت‌هایی دارند که مستلزم حرکات مداوم بازو یا سفت گرفتن چیزی است در شرف ابتلا به این بیماری هستند؛ کارهایی مانند نجاری، تایپ کردن، نقاشی و بافندگی.

علائم بیماری آرنج تنیس‌باز

علائم بیماری آرنج تنیس‌باز شامل درد و حساسیت در برآمدگی‌های استخوانی بخش بیرونی آرنج است. این برآمدگی در واقع در جایی است که تاندون‌های آسیب‌دیده به استخوان متصل می‌شود. این درد می‌تواند پخش شود و به قسمت بالا و پایین بازو هم سرایت کند. اگرچه آسیب واردشده در ناحیه آرنج رخ می‌دهد،‌ اما ممکن است وقتی با دست‌تان هم کاری انجام می‌دهید اذیت شوید.

این عارضه می‌تواند منجر به درد شدید شود آن هم در زمان‌هایی که می‌خواهید کارهای زیر را انجام دهید:

-بلند کردن وسایل

-مشت کردن دست و یا سفت گرفتن چیزی، مانند راکت تنیس

-باز کردن در و یا تکان دادن دست

-بلند کردن دست و یا صاف نگه داشتن مچ

بیماری آرنج تنیس‌باز شبیه بیماری دیگری به نام آرنج گلف‌باز است که در آن تاندون‌های داخلی آرنج دچار آسیب می‌شود.

به منظور تشخیص بیماری آرنج تنیس‌باز، پزشک باید یک سری آزمایش‌ها انجام دهد. در واقع از شما خواهد خواست تا بازو، مچ دست و آرنج خود را باز و بسته یا خم و راست کنید تا ببیند کجای آن درد می‌‌گیرد. هم‌‌چنین باید تست تصویربرداری مانند آزمایش پرتو ایکس یا MRI هم انجام دهید تا پزشک بتواند وجود این بیماری یا هر بیماری دیگری را تشخیص دهد.

درمان بیماری آرنج تنیس‌باز

خبر خوب درباره درمان این بیماری این است که معمولا به خودیِ‌خود خوب می‌شود. تنها لازم است به آرنج خود استراحت داده و هر کاری که لازم است برای تسریع روند بهبودی‌تان انجام دهید. انواع درمان‌هایی که می‌توانند به شما کمک کنند عبارتند از:

-یخ گذاشتن روی آرنج

که به منظور کاهش درد و تورم انجام می‌شود. توصیه متخصصان این است که هر سه تا چهار ساعت به مدت ۲۰ تا ۳۰ دقیقه و به مدت ۲ روز این کار را انجام دهید تا دردتان تسکین پیدا کند.

-استفاده از آرنج‌بند؛ به منظور محافظت از تاندون‌های آسیب‌دیده در برابر فشار یا کشش زیاد

-استفاده از داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن، ‌ناپروکسن یا آسپیرین برای کم کردن درد و تورم. با این حال، این داروها می‌توانند عوارض جانبی هم به همراه داشته باشند مانند خونریزی و یا بروز زخم. تنها باید هرازگاهی از آنها استفاده کنید مگر آنکه پزشک‌تان توصیه دیگری به شما کرده باشد، چرا که این داروها می‌توانند روند التیام را به تأخیر بیاندازد.

-انجام یک‌سری ورزش‌های حرکتی؛ به منظور کاهش سفت‌شدگی و افزایش خمش‌پذیری. پزشک به شما توصیه خواهد کرد که این حرکات را سه تا پنج روز در هفته انجام دهید.

-انجام فیزیوتراپی؛ به منظور مقاوم‌سازی و کشیدگی عضلات

-تزریق؛ در واقع تزریق استروئیدها و مسکن‌ها به منظور تسکین موقت درد یا تورم و درد در اطراف مفاصل. تحقیقات نشان می‌دهد که تزریق استروئیدها در طولانی‌مدت اثری ندارد.

پیشگیری از بیماری آرنج تنیس‌باز

یکی از نکات کلیدی در پیشگیری از بیماری آرنج تنیس‌باز این است که از هیچ وسیله‌ای بیش از اندازه استفاده نکنید. اگر هر نوع دردی حین  انجام یک فعالیت خاص در آرنج خود حس کردید همان لحظه کار را متوقف کنید.

از طرفی ممکن است با استفاده غلط از برخی تجهیزات دچار بیماری آرنج تنیس‌باز شوید،‌ مانند گلف یا راکت تنیس که بسیار سنگین بوده و دسته‌ای نسبتا بزرگ دارد. تکنیک بد – ماند وضعیت بدنی نامناسب برای ضربه زدن – هم می‌تواند مسبب این بیماری شود که بهتر است در آن شرایط این موارد را هم رعایت کنید:

-پیش از شروع هر ورزش یا فعالیتی، حتما خودتان را گرم کنید و حرکات کششی انجام دهید که باعث تقویت آرنج و بازویتان شود.

-بعد از ورزش حتما روی آرنج‌تان یخ بگذارید.

منبع: webmd

کشیدگی همسترینگ؛ علائم و درمان