ارتودنسی، علم و هنر ردیف کردن دندان‌هاست. این تعریف تا حدودی گویای هدف این رشته است، اما تمام ابعاد تئوری و عملی آن را بازگو نمی‌کند. اگر بخواهیم دید کلی تری ارائه کنیم باید محدوده زندگی جنینی را تا سال‌های بعد از این‌که دندان‌ها را از دست می‌دهیم، در این محدوده بگنجانیم.درمان‌های ارتودنسی شیوه‌هایی کاملا تخصصی است که طی یک دوره ۳/۵ تا چهار ساله، بعد از اخذ مدرک دکتری دندان پزشکی ارائه می‌شود. در واقع، انجام درمان‌های ارتودنسی نیاز به کسب تخصص و آموزش‌های بعد از دوره دکتری دندانپزشکی دارد. به بیان دیگر همان طور که جراح قلب تجربی نداریم، ارتودنتیست تجربی هم معنا ندارد.هدف درمان‌هایی چون ارتودنسی آن است که با کمترین مداخله فعال، مشکلات دندانی را کاهش دهد. اگر این روش‌ها که انجام آن‌ها به تجربه و آگاهی زیادی نیاز دارد، بدرستی انجام شود مشکلات دندانی کاسته می‌شود و نیاز به درمان‌های پیچیده بعدی کاهش می‌یابد. در غیراین صورت روش‌هایی مانند خارج کردن دندان‌ها، بدون تجویز پزشک و رها کردن آن‌ها به امید رفع تدریجی مشکل، معمولا ناموفق است.مشکلات ارتودنسی به دو دسته اسکلتی و دندانی تقسیم می‌شود که درمان مشکلات اسکلتی را باید در سنین پایین آغازکرد، اما مشکلات دندانی را می‌توان در سنین متفاوتی پیگیری کرد البته در مورد علت ایجاد این مشکلات باید گفت عوامل ارثی و محیطی در بروز آن دخیل است.معمولا در دوره دندان‌های شیری درمان ارتودنسی عمومیت ندارد، ولی گاهی توصیه‌های کاربردی در این دوره کودک را از بروز پاره‌ای مشکلات اسکلتی و دندانی در آینده دور نگه می‌دارد. با افزایش سن، سطح استخوان پیرامون ریشه به دلایل مختلف کاهش می‌یابد. باید یادآوری کرد تا هر سنی که ریشه دندان‌ها دراستخوان قرار داشته باشد می‌توان به انجام درمان ارتودنسی امیدوار بود بنابراین تقریبا محدودیت سنی برای انجام درمان ارتودنسی نداریم، ولی در هر دوره سنی اهداف متفاوت است و معمولا در بزرگسالان این درمان‌ها با همکاری دیگر متخصصان برنامه ریزی می‌شود.
دکتر الهیار گرامی ،ارتودنتیست(دندانه)