پارانوئید” نوعی اختلال شخصیت است که طی آن فرد دچار بدبینی شده و به هر چه در اطراف او می گذرد، شک دارد. این اختلال در 5/. تا 5/2 درصد کل جمعیت گزارش شده است. اگر فردی چهار معیار از هفت معیار زیر را داشته باشد، مبتلا به اختلال شخصیت پارانوئید است؛ البته این معیارها نباید ناشی از اختلال روانی دیگر مانند اسکیزوفرنی یا اختلال خلقی باشد. همچنین نباید ناشی از تاثیر مستقیم یک اختلال طبی عمومی و مصرف مواد باشد.
هفت معیار اختلال شخصیت پارانوئید عبارتند از:
1) بدون دلیل کافی ظن می برد که دیگران از او سوء استفاده می کنند یا فریبش می دهند.
2) بدون دلیل کافی وفاداری و قابلیت اعتماد دوستان و بستگان خود را مورد سوال قرار می دهد.
3) در اعتماد به دیگران مردد است، زیرا می ترسد از اطلاعات او بر علیه خودش استفاده شود.
4) در اشارات و اتفاقات خوش خیم، معانی تحقیرآمیز و تهدید کننده می بیند.
5) مدام کینه می ورزد، یعنی تحقیر و بی‌اعتنائی و اهانت را نمی بخشد.
6) فرد تصور می کند دیگران در حال حمله به رفتار و شخصیت وی هستند؛ در واقع شخصیت وی را زیر سوال می برند. این در حالی است که دیگران این مساله را درک نمی کنند و چه بسا که ممکن است چنین قصدی نیز نداشته باشند. وی ممکن است بر اساس این تصور غلط خود، حمله متقابل سریع داشته باشد و پاسخ پرخاشگرانه و خشمگینانه از خود نشان دهد.
7) سوءظن مکرر و بدون پایه و اساس نسبت به وفاداری همسر یا شریک جنسی اش دارد.
عواملی که در اختلال شخصیت پارانوئید نقش دارند :
عوامل ارثی را در ایـن اختلال دخیل دانسته اند ، اما به نظـر می رسد نقش محیط اولیه پرورش کودک نیز بسیار مهم است.
محیط خانوادگی سرد، انزواجو، بی اعتمادی و سوءظن، موقعیت های برانگیزنده حسادت و کاهنده احترام به نفس ، بدرفتاری از سوی والدین و رفتار و گفتار طعنه آمیز و دارای معانی دوگانه از سوی آنان همه در ایجاد شخصیت پارانوئید نقش دارند . ممکن است بد گمانی به حدی شدید شود که منجر به طلاق ,ضرب و جرح و حتی قتل شود.
درمان اختصاصـی اختلال « شخصیت پارانوئید » عبارت است از :
روان درمانـی . اما ویـژگی های شخصیتی ایـن بیماران مانع عمده ای در ایجاد رابطه درمانی مناسب است .
درمان دارویی بـرای مقابله با اضطـراب و پریشانی بیـمار و یا دوره های آشفتگی شدید و اندیشه های شبه هذیانی او مفید است .
بهترین راهکاری که برای پیشگیری توصیه می شود این است که از کودکی محیط پرورش کودک خوب، سالم، دوستانه و بامحبت باشد و روابط موجود در خانواده سیری طبیعی داشته باشد. در بین افراد خانواده، “مادر” اولین ناجی است که نیازهای عاطفی کودک را برآورده می کند. او در واقع تغذیه کننده روح و روان کودک می باشد که اگر به درستی وارد عمل نشود و بی اعتمادی را به فرزندش منتقل کند، او را در سراسر زندگی با مشکلات عدیده روبرو ساخته است.
ارتباط صمیمانه والدین، رفتار محبت آمیز با فرزندان، آموزش دوست داشتن همکلاسی ها و همسن و سالان به بچه ها در مهد کودک و مدرسه و… باعث خواهد شد که کودک کینه توز بار نیامده و همه را دوست داشته باشد. این کودک در بزرگسالی نیز می تواند یک همسر مهربان و یک پدر یا مادر خوب باشد و اختلال شخصیت “بدگمانی” یا پارانوئید را تجربه نکند.(تبیان)
ببخشید بنده مرد مجردم که در اپارتمان ما همه متاهل هستن که حدود 10ساله که ساکن هستیم اما همچنان درموارد زیادی حتی به سلام من جواب هم نمیدن یا مثلا وقتی در اسانسور هستم وقتی خانم ها منو میبنن سوار نمیشن و... این باعث ناراحتی من شده چون حس میکنم دارن راجبم بد فکر میکنن و نوعی پیش قضاوت بدون شناخت دارند واقعا نمیدونم باید چگونه رفتار کنم چون نمی خواهم کسی از من آزرده خاطر گردد آیا من هم باید از آنها دور شوم و سوظن دوطرفه شود آیا راه دیگری هست؟ پس همسایه گری چه می شود مگر نه اینکه همسایه باید از حال و روز هم خبر داشته باشن و به همدیگه کمک کنند؟واقعا ریشه این سوظنها از کجاست
admin
مخاطب گرامی سایت الودکتر سلام
اولا ،هر فردی اختیار دارد که هر طور که می خواهد برخورد کند
و این موضوع نباید باعث ناراحتی شما شود خودتان هم می گویید حس می کنم
پس مطمئن نیستید یعنی کسی به شما از فکرش نگفته این حالت نشوند صفت شکاک بودن در شماست.
در ثانی با توجه به اینکه روی صحبت شما خانم هاست عنایت داشته باشید که به دلایل فرهنگی و مذهبی در کشور ما این برخورد از خانم ها به نظر غریب نیست.
ثالثا انسان های مهر طلب سعی می کنند تا همه را راضی نگه دارند شما کار درست رو انجام بدید و به دنبال رضایت همه نباشید.
رابعا همسایه داری بسیار پسندیده هست اما در این خبرداربودن بایدی وجود ندارد مخصوصا اگر همسایه تمایلی نداشته باشد.
فاطمه بهی کارشناس ارشد روان شناسی بالینی