دیسک کمر به دلیل تغییرات فرساینده طبیعی و به خاطر بالا رفتن سن فرد رخ می‌دهد. ستون فقرات ناحیه کمری از بخش‌های متحرک تشکیل شده است. هر بخش متحرک از دو ساختار مهره‌ای، دیسک بین‌مهره‌ای و دو مفصل فاسِت تشکیل شده است. دیسک بین مهره‌ای در قالب یک بالش نرم و یا ضربه‌گیر در بین مهره‌ها عمل می‌کند.
بیشتر بخش این دیسک بین‌مهره‌ای از آب تشکیل شده است. این مسئله باعث می‌شود که بتواند خاصیت ضربه‌گیری خود را حفظ کند. با بالا رفتن سن، این دیسک بین‌مهره‌ای بخشی از محتوای آبی خود را از دست می‌دهد. با بروز این مسئله، خطر بروز آسیب یا تَرَک در لایه‌های بیرونی دیسک بیشتر می‌شود. این شرایط، منشا اصلی کمردرد خواهد بود.
وقتی لایه بیرونی این دیسک آسیب می‌بیند، بخشی از محتوای آبی خود را از دست می‌دهد و کاهش آب، باعث کاهش قابلیت بالشتی آن در جهت دفع فشار وارده به مهره‌ها می‌شود. این مسئله به فرسایش دیسک و سایر تغییرات مخرب در ساختار مهره‌ها و مفصل‌های فاست ستون مهره‌ها می‌انجامد.
مرحله‌ی نهایی در بیماری دیسک کمر زمانی رخ می‌دهد که تغییرات فرسایشی به تخریب و از بین رفتن بافت‌های پیوندی و سایر بافت‌های نرم که از مهره‌ها محافظت می‌کنند می‌انجامد. این مشکل زمانی رخ می‌دهد که ساختار مهره‌های ستون فقرات با کمبود استحکام طبیعی روبرو باشد.
(منبع: webmd)
روش کاهش عوارض دیسک کمر پس از جراحی چیست؟