اخیرا محققان به این نتیجه رسیده‌اند که برخی خاک‌ها و رودخانه‌ها به دلیل وجود سموم محیطی می‌توانند به بروز خطر بیماری آلزایمر و سایر اختلالات و ناهنجاری‌های سلول‌های عصبی بیانجامند. آنها دریافتند که تماس با ماده‌ی سمی بتا-متیلآمینو-ال-آلانین (BMAA) با خطر پیشرفت رسوبات بتا-آمیلوئید و گوریدگی تائو در مغز مرتبط است. این رسوبات و گوریدگی‌ها نشانه‌های بیماری آلزایمر بوده و از طرفی در مغز برخی از بیمارانی که دچار پارکینسون هستند هم دیده می‌شود.
این سم  توسط سیانوباکتر تولید می‌شود که نوعی جلبک آبی-سبز بوده و در اقیانوس، خاک و رودخانه‌ها زندگی می‌کند. از طرفی در بسیاری از موجودات دریازی از جمله کوسه‌ها و صدف‌ها که از سیانوباکتر تغذیه می‌کنند وجود دارد. این سم را می‌توان در گیاهانی مانند سرخس نخلی هم یافت؛ خفاش‌های میوه‌خوار از دانه‌های این گیاه استفاده کرده پس باید گفت که این سم در حیوانات هم وجود دارد.
محققان برای یافتن ارتباط این سم با پیشرفت آلزایمر، آزمایشی بر روی میمون‌ها انجام دادند که در آن حیوانات را در معرض دوزهای مختلف BMAA خوراکی قرار دادند. در آزمایش اول، به حیوانات میوه‌هایی داده شد که حاوی BMAA بودند. گروه بعدی، میوه‌هایی خوردند که حاوی BMAA و ال-سرین بود؛ ال-سرین نوعی آمینواسید خوراکی است. به گروه دیگری از آنها دارونما داده شد.
در تجزیه و تحلیلی بافت‌های مغزی میمون‌ها، محققان دریافتند آن دسته از میمون‌ها که میوه‌هایی با BMAA خوردند میزان تشدید گوریدگی‌های تائو و رسوبات بتا-آمیلوید در آنها بیشتر بود. از طرفی میمون‌هایی که مقدار برابری از BMAA همراه با ال-سرین مصرف کردند، میزان گوریدگی آنها کمتر بوده در شرایطی که میمون‌هایی که به آنها دارونما داده شد هیچ رسوب یا گوریدگی در آنها دیده نشد.
یافته‌های محققان نشان داد که تماس مزمن با BMAA می‌تواند مسبب گوریدگی‌های مغزی شبیه آلزایمر و رسوبات آمیلوید شود.
منبع: medicinenet

آیا آهسته راه رفتن یکی از نشانه‌های نزدیک شدن به دوران آلزایمر است؟