امروزه مصرف بی‌‌رویه،
نابجا و نا هنگام کودهای شیمیایی و فلزات سنگین همراه آنها، مشکلاتی را به‌وجود آورده و توجه جهانی به این امر جلب شده است.
واقعیت آن است که تولید محصولات کشاورزی در کشاورزی معمول، بدون تامین عناصر غذایی
مورد نیاز گیاهان و محصولات باغی مقدور نیست ولی منبع تامین آن، مقدار و مواد
همراه آنها از اهمیت زیادی برخوردار است و از عنصری به عنصر دیگر نیز این موضوع
متفاوت است. به عنوان مثال مصرف انواع کودهای نیتروژنه در تولید انواع میوه‌ها باید درحدی باشد که سبب آلودگی آب‌های زیر زمینی نشود و در گیاه به صورت لوکس و به
فرم اسیدهای آمینه آزاد تجمع نکنند، ولی در خصوص فسفر و پتاسیم که اغلب به صورت
کود مصرف می‌شوند تجمع آنها در
گیاه و محصولات آنها ایجاد مشکل نمی‌کند
اما بیشتر کودهای حاوی این عناصر دارای فلزات سنگین هستند که جذب آنها در گیاهان
سبب ایجادمشکلات بهداشتی در مصرف‌کنندگان می‌شود.
خوشبختانه در کشور از هورمون‌های محرک رشد مانند جیبرلین، سیتوکنین و دیگر هورمون‌ها و مواد استروئیدی چندان استفاده وسیعی نمی‌شود و در تولید محصولات باغی، تنها استفاده وسیع
از هورمون اکسین تجارتی مرسوم است که این هورمون نیز تنها برای ریشه‌دار کردن قلمه‌ها کاربرد دارد و از این‌رو آثاری در محصولات تولیدی بر جای نمی‌گذارد. شاید این سؤال برای مخاطب مطرح شود که آیا مصرف‌کننده می‌تواند
باقی مانده فلزات سنگین را درمحصولات کشاورزی تشخیص دهد؟ واقعیت این است که تشخیص
مقادیر فلزات سنگین مضر تنها با دستگاه‌های
بسیار پیشرفته قابل انجام است و مقادیر زیادی عنصر نیتروژن و اسیدهای آمینه آزاد،
نیز تنها با دستگاه‌های آزمایشگاهی قابل
تشخیص است ولی به‌تازگی دستگاه‌های کوچک خانگی نیز برای تشخیص نیترات آزاد به
بازار عرضه شده اما از دقت کافی برخوردار نیستند وکابرد عمومی ندارند.