دکتر حمیدرضا نمازی عضو گروه اخلاق پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران می گوید: سالها پیش زمانی که تلفنها، شمارهگیر چرخان داشت، مزاحمت تلفنی، عادت زشت برخی از افراد بود. با آمدن دستگاه‌های شماره‌انداز( کالر آیدی) و سپس تلفن‌های همراه، نسل افرادی که در گوشی فوت می‌کردند یا آرام سخن می‌گفتند و خود را معرفی نمی‌کردند، تقریبا تمام شد.
امروز مزاحمان کسانی هستند که از تلفن‌های عمومی استفاده می‌کنند یا زحمت خرید سیم‌کارت‌های متعدد را به خود می‌دهند. البته برای خیلی از افراد – چه مزاحمشوندگان و چه مردم عادی- دیگر مزاحمت تلفنی مثل قدیم اهمیت ندارد چراکه از یک طرف، تلفن از یک ابزار خانوادگی به وسیله‌ای شخصی تبدیل شده است و از سوی دیگر، مشخص بودن شماره تماس‌گیرنده، عاملی بازدارنده در مزاحمت‌های شخصی است. به نظر می‌رسد که بیماری اجتماعی مزاحمت، در قالب‌های دیگری همچون فضای مجازی اینترنت، بروز پیدا کرده است و تلفن، مجال مطلوبی برای ابراز مزاحمت نیست. از هر راه که باشد، جامعه‌شناسان و روان‌شناسان بر این باورند که ریشه این مزاحمت‌ها به ناتوانی در برقراری ارتباط، هیجان‌طلبی بیمارگونه، میل به ابراز وجود کهترانه و اختلال شخصیت برمی‌گردد.
چند روز پیش رئیس اورژانس کشور، اعلام کرد حدود 40 درصد از تماس‌گیرندگان با شماره ملی اورژانس(115)، مزاحمان تلفنی هستند. این آمار، تامل‌برانگیز و تکان‌دهنده است. در رسیدگی اورژانس به بسیاری از بیماری‌ها، دقایق و حتی ثانیه‌ها اهمیت حیاتی پیدا می‌کند. آن روی سکه مزاحمت‌های تلفنی اورژانس، از دست رفتن زمان طلایی رسیدگی به بیماران است. اعزام‌هایی که در پی تماس‌های مزاحم صورت می‌گیرد، فارغ از اتلاف وقت و انرژی نیروهای اورژانس، مانع از رسیدگی به بسیاری از نیازمندان واقعی میشود.
متاسفانه این آمار در برخی از شهرها بالاتر است و تا 80 درصد مزاحم تلفنی هم می‌رسد. اطلاع‌رسانی در این خصوص و انذار اخلاقی، قبح این مساله را بیشتر می‌نماید. قانون نیز، در این مورد می‌تواند به ریشه‌کن کردن این رذیلت اجتماعی کمک کند. شناسایی مزاحمان و مجازات یا درمان آنها نقش مستقیمی در حفظ جان بسیاری از شهروندان خواهد داشت. در این وانفسای کمبود آمبولانس و وجود نداشتن اهتمام برخی از خودروسازها به ساخت آمبولانس، مزاحمت‌های تلفنی، چوبی غیراخلاقی و غیرمنصفانه لای چرخ اقدامات تلاشگران اورژانس است. حواسمان باشد با اورژانس شوخی نکنیم.(سلامت)