بعد از آلزایمر، بیماری پارکینسون دومین اختلال شایعِ از بین برنده‌ی سیستم عصبی بدن محسوب می‌شود. آمار نشان می‌دهد که ۱ درصد از افراد بالای ۶۵ سال دچار این بیماری هستند. برخی تغییرات در شیوه‌ی زندگی می‌تواند مانع از پیشرفت این بیماری شود.
در واقع تاثیر پارکینسون بیشتر بر روی بخشی از عقده‌های قاعده‌ای به نام توده‌ی سیاه است. عقده‌های قاعده‌ای دسته‌ای از ساختارهای مغزی هستند که از دوپامین در قالب نخستین انتقال‌دهنده‌ی عصبی خود استفاده می‌کنند. کمبود رشته‌های عصبی در این منطقه با التهاب سلول‌های مغزی و شکل‌گیری پروتئین‌هایی صلیبی به نام اجسام لِوی در سلول‌های عصبی باقیمانده ارتباط دارد. اجسام لِوی مجموعه‌ای از پروتئین‌ها هستند که فعالیت سلولی عادی را شکل داده و آن را مسدود می‌کنند.
رایج‌ترین علائم پارکینسون شامل اختلالات تحرکی مانند لرزش، دشواری در راه رفتن و کُندی حرکت است. وقتی این بیماری پیشرفت می‌کند، مشکلاتی از این دست به اختلالات شناختی و رفتاری مانند جنون، بی‌خوابی و حسایت یا تحریک‌پذیری می‌انجامد.
دیابت نوع ۲ به طور چشمگیری، خطر بیماری پارکینسون را افزایش می‌دهد
اخیرا محققان دریافته‌اند افرادی که دیابت نوع ۲ دارند، تا ۸۳ درصد خطر پیشرفت پارکینسون در آنها بیشتر است. بالا رفتن قند خون با ساختارهای پروتئین در فرآیندی به نام «گلیکِیشن» مرتبط است. در این فرآیند کاهش قند باعث می‌شود که آمینواسیدها، آنزیم‌های پیشرفته‌ی گلیکولیز (AGE’s) بسازند. AGE’s ها بسیار خطرناک بوده و ملکول‌های رادیکال زیادی می‌سازند.
محققان دریافته‌اند افرادی که معمولا از سموم علف‌کش و یا آفت‌کش‌ها استفاده می‌کنند خطر بروز بیماری پارکینسون در آنها دو برابر بیشتر است. یکی از راه‌های پیشگیری از بروز پارکینسون یا علائم آن، استفاده از رژیم غذایی حاوی مواد ضدالتهاب و تغییر شیوه‌ی زندگی است. این یعنی مصرف زیاد آب و استفاده از سبزیجات نیمه‌پخته. چربی‌های مفید مانند آووکادو، روغن زیتون، آجیل و نارگیل هم باید زیاد مصرف شود. برخی محصولات حیوانی هم مانند بیزون، گوشت بره، بز کوهی، آهو، بوقلمون و تخم مرغ هم منابع خوبی برای پیشگیری از این بیماری هستند.
(منبع: webmd)
افراد افسرده بیشتر در معرض پارکینسون قرار دارند