دوندگان به این احساس، “شور دویدن” می‌گویند که دوچرخه‌سوارن هم آن را حس می‌کنند. و حالا پژوهشگران یک قدم به شناخت علت آن نزدیک‌تر شده‌اند. مثل بسیاری از تمایلات بیولوژیکی ما، میل به دوچرخه‌رانی، بیشتر، عملکردی از غرایز حفظ بقاء ماست؛ سیگنالی ریشه‌دار در درون مغز که طالب گذران زندگیست.
دو ماده شیمیایی مهم در مغز در این پدیده دخیل هستند: لپتین، هورمون متابولیک و دوپامین، که یک ناقل عصبی است. لپتین که از مشتقات سلول‌های چربی است، به مغزمان گزارش می‌دهد که چه زمانی بدن ما انرژی کافی دارد.
وقتی میزان لپتین کم باشد، شما میل به فعالیت بدنی پیدا می‌کنید؛ تحقیقات نشان می‌دهد این اتفاق اغلب در افرادی روی می‌دهد که زیاد تمرینات استقامتی انجام می‌دهند، مانند دوچرخه سواری.
وقتی از دوچرخه پیاده می‌شویم و وعده بعد از دوچرخه‌سواری را می‌خوریم، مغز به‌عنوان پاداش، دوپامین را که مفرح است آزاد می‌کند. این اتفاق تبدیل به یک چرخه خود تداوم بخش از شادی می‌شود که ما را درحالت بیتشر خواستن این تفریح نگه می‌دارد.
محققان دانشگاه مونترال، به‌تازگی این مکانیسم بازخورد عصبی را در موش‌های مورد مطالعه کشف کردند. موش‌هایی که پروتئین حساس به لپتین‌شان کم بود، دو برابر بیشتر ازموش‌هایی که این کمبود را نداشتند، روی چرخ‌هایشان پریدند.
دکتر استفان فولتون، سرپرست تحقیقات می‌گوید: ” ما فکر می‌کنیم، افتی که در میزان لپتین رخ می‌دهد، باعث افزایش انگیزه برای فعالیت بدنی می‌شود و واسطه‌ای است برای بهبود اکتشاف و خواستن غذا”.
انگیزه ما هرچه که باشد، ما عاشق حس خوب و راضی‌کننده‌ای هستیم که دوچرخه‌سواری به ما می‌دهد؛ مخصوصا پاداشی که از خوردن بعد از دوچرخه‌سواری نصیب‌مان می‌شود.
منبع: هلث مگ
لینک مرتبط: ماشین لباسشویی هم شما را خوش هیکل می کند؟!