علت فوت عطاالله بهمنش، گزارشگر و مفسر با سابقه ورزشی ایران، سکته مغزی اعلام شده است.
عطاالله بهمنش (زاده ۲۴ فروردین ۱۳۰۲ کرمانشاه – ۱۱ تیر ۱۳۹۶ تهران) ورزشکار، مدیر ورزشی، گزارشگر، خبرنگار و روزنامه‌نگار ورزشی ایرانی بود.
وی صبح روز دوشنبه ۱۵ خرداد ۱۳۹۶ در سن ۹۴ سالگی پس از سال‌ها خانه نشینی و بیماری به علت سکته مغزی، در بخش مراقبت های ویژه هتل بیمارستان گاندی بستری شد. وی پس از حدود یک ماه بستری بودن در بیمارستان ، ساعت ۲۲：۳۰ یازدهم تیرماه ۱۳۹۶ در ۹۴ سالگی دارفانی را وداع گفت. علت فوت این گزارشگر محبوب مطبوعاتی، مرگ سکته مغزی اعلام شد.
بهمنش نخستین گزارشگری زنده ورزشی در ایران از رادیو را در سال ۱۳۳۷ برای رقابت دو و میدانی میان تیم ملی ایران و عراق از صدای ایران انجام داد.
عطاءالله بهمنش، ورزشکار، نویسنده، روزنامه‌نگار، کارشناس مفسر، تاریخ‌شناس ورزشی و گزارشگر حرفه‌ای فروردین سال ۱۳۰۲ در کرمانشاه دیده به جهان گشود.
عطاءالله بهمنش نویسندگی را از دی ماه ۱۳۳۰ در مجله ورزشی «نیرو و راستی» که توسط منیر مهران و منوچهر مهران منتشر می‌شد، شروع کرد و همکاری خود با آن نشریه را تا هنگام تعطیلی آن در سال ۱۳۳۷ ادامه داد.
بهمنش در سال‌های ۱۳۳۳ تا ۱۳۳۷ در نشریه امید ایران نیز می‌نوشت و پس از آن نیز از نویسندگان اصلی هفته‌نامه کیهان ورزشی به شمار می‌آمد و با نشریاتی همچون روزنامه اطلاعات، گلبانگ، روزنامه ری، ایران ورزشی نیز همکاری داشت.
بهمنش چندین دوره قهرمان دو و میدانی تهران در رشته‌های نیمه استقامت، دفاع راست تیم فوتبال بانک ملی بوده و در رشته‌های تنیس و کوهنوردی نیز فعالیت کرده است.
البته مهمترین علاقه و بیشترین فعالیت بهمنش در زمینه ورزش کشتی بوده است و او پنج سال دبیر و نایب رئیس فدراسیون کشتی ایران بود.
وی نخستین گزارشگری زنده ورزشی در ایران از رادیو را در سال ۱۳۳۷ برای رقابت دو و میدانی میان تیم ملی ایران و عراق از صدای ایران انجام داد.
استاد بهمنش اولین گزارشگر تاریخ فوتبال ایران نیز هست. وی در کنار یکی دو تن از گزارشگران موفق آن دوران پای ثابت گزارش‌های فوتبال بود و بازیهای مهم تیم ملی به او سپرده می‌شد. او شجره‌نامه نه تنها فوتبالیست‌ها که تمام ورزشکاران را داشت و به راحتی می‌توانست به شما بگوید پای “غفور جهانی” برای اولین بار کی و کجا به توپ خورده است. لحظه‌ای که پای “غفور جهانی” به توپ خورده شب بوده یا روز و یا …!
بهمنش در مصاحبه‌ای زیباترین خاطره ورزشی خود را درخشش تیم ملی کره شمالی در جام جهانی فوتبال ۱۹۶۶ و بازی این تیم در مقابل تیم ملی پرتغال عنوان کرده بود.
استاد بهمنش فقط در گزارشگری فوتبال ید طولایی نداشت؛ او در دنیای کشتی نیز یک پدیده شگفت‌انگیز بود و به اعتقاد بسیاری از کارشناسان هنوز هم کسی نتوانسته است جای او را بگیرد.
گزارش‌های حیرت انگیز او در بخش کشتی‌های جام‌های جهانی و بازیهای المپیک (هر کدام شش دوره و در طول نزدیک به 30 سال در پیش از انقلاب) و خصوصا گزارش کشتی‌های مرحوم “جهان پهلوان تختی” و یا “عبدالله موحد” را باید شنید تا اوج ظرافت، مهارت و هیجان را درک کرد.
استاد بهمنش برخی از مسابقات مهم “محمدعلی کلی”، بوکسور پرآوازه امریکایی را نیز گزارش می‌کرد. این گزارش‌ها آنچنان اعجاب انگیز بود که مردم را در زمستان‌های با دو متر برف وادار می‌کرد ساعت پنج صبح به قهوه‌خانه و یا خانه‌هایی که تلویزیون در آنها وجود داشت، بکشاند.
بهمنش نویسندگی را از دی ماه ۱۳۳۰ در مجله ورزشی «نیرو و راستی» که توسط منیر مهران و منوچهر مهران منتشر می‌شد، شروع کرد و همکاری خود با آن نشریه را تا هنگام تعطیلی آن در سال ۱۳۳۷ ادامه داد. بهمنش در سال‌های ۱۳۳۳ تا ۱۳۳۷ در نشریه امید ایران نیز می‌نوشت و پس از آن نیز از نویسندگان اصلی هفته‌نامه کیهان ورزشی به شمار می‌آمد و با نشریاتی همچون روزنامه اطلاعات، گلبانگ، روزنامه ری، ایران ورزشی نیز همکاری داشت.
از وی علاوه بر مقالات، گزارش‌ها و یادداشت‌های مختلف ورزشی، چندین کتاب ورزشی نیز به یادگار باقی مانده است.
در قسمتی از کتاب فوتبال، نوشته استاد بهمنش آمده است:
«فوتبال ما همچون نگارخانه‌ای است که بر‌پاکنندگان آن تصویرهای زشت و زیبا را بر در و دیوار آن آویخته‌اند و تماشاگران پس از دور زدن و نگاهی سرسری، پی کار خود را می‌گیرند تا گشایش نگارخانه دیگر.»
همچنین در جای دیگری از این کتاب آمده است: «اگر هنر بازی با توپ و انسانیت و ادب و نزاکت را از فوتبال بگیرم چه چیزی باقی می‌ماند؟ هیچی! لگذ زدن به توپ.»
کتاب‌های عطاءالله بهمنش:
«جام جهانی فوتبال از آغاز تا ۲۰۰۲» کتابی از عطاالله بهمنش و محمود اکرامی است که به تاریخ جام جهانی فوتبال می‌پردازد.
«بازیهای المپیک از آغاز تا امروز» که به تاریخ بازیهای المپیک می‌پردازد.
«گام به گام، با جام: تفسیر و آلبوم فوتبال جام جهانی اسپانیا ۱۹۸۲»
