چرا گلشیفته برهنه شد+ پاسخ روانشناس

گلشیفته فراهانی، بازیگر ایرانی بار دیگر تابوشکنی کرد و به چاپ عکسی برهنه از خود بر روی یک مجله فرانسوی تن داد.  چاپ عکس او روی مجله اگوییست فرانسه جنجال‌آفرین شد و واکنش‌های زیادی را برانگیخت. 
پس از انتشار این عکس‌ها بار دیگر این سوال مطرح شد که آیا گلشیفته فراهانی، یک بازیگر تابوشکن است که از فرهنگ ایرانی اسلامی ما عبور کرده یا نه. 
گلشیفته فراهانی، پیش‌تر در تابستان گذشته، در گفتگویی با نیویورک‌تایمز فاش کرده بود که در مقابل دوربین این عکاس ایتالیایی مقیم پاریس برهنه شده است.
او در آن گفتگو، با اشاره به جنجال به وجود آمده بعد از انتشار عکس‌های برهنه‌‌اش در فیگارو در سال ۲۰۱۲، گفته بود: «وقتی که این ایده را مطرح کرد، گفتم ببین پائولو، من تا به حال مشکلات زیادی به خاطر این ماجرا داشته‌ام. بهتر است از این کار صرف‌نظر کنیم. ولی بعد، با خودم گفتم: اگر پائولو راورسی این عکس‌ها را نگیرد چه کسی بگیرد؟! انگار از تن من عبور می‌کرد و از روحم عکس می‌گرفت!»
اغلب کسانی که پیش از این با توجیهاتی از عملکرد این بازیگر حمایت کرده بودند، اینبار نتوانستند هیچگونه دفاعی از او بکنند. حتا در شبکه‌های اجتماعی نیز گمتر کسی توانست توجیهی برای این بی‌اخلاقی بیاورد. اما اینکه یک بازیگر زن که تا بیست و چند سالگی در میهن خودش زندگی و فعالیت کرده و در همان فرهنگ رشد کرده چطور می‌تواند به یکباره برخلاف اساسی‌ترین پایه‌های فرهنگی خودش عمل کند، سوالی است که مشاور روانشناسی الو دکتر به آن پاسخ داده است.
دکتر وحید خوش‌روش، در تحلیل این اتفاق نوشت:
گلشیفته فراهانی اولین بازیگر زن ایرانی نیست که در خارج از کشور فعالیت سینمایی داشته است. پیش از او بازیگران ایرانی دیگری نیز در مقابل دوربین فیلمبرداری قرار گرفته‌اند، اما آن‌ها برخلاف گلشیفته فراهانی به ندرت تابوهای فرهنگی جامعه‌شان را به طور کامل شکسته‌اند. چرا؟
روند عملکرد ایشان در طول چند سال اخیر نشان‌دهنده نوعی لجاجت نه تنها با مسوولان رسمی بلکه خود مردم داخل کشور هم بوده است. خانم فراهانی وقتی تصمیم گرفت فعالیت‌هایش را در خارج از کشور دنبال کند، انتظر داشت که با تشویق و استقبال بیشتری از جامعه ایرانی همراه شود. او خود را قربانی سانسور می‌دانست و انتظار داشت افکار عمومی از او حمایت کنند.
اما زندگی در خارج از ایران و دنبال کردن فعالیت هنری در آنجا دشواری‌های خاصی دارد. یکی از سویه‌های روانشناسی این بازیگر ساید ترس از فراموش شدن باشد؛ پدیده‌ای که خیلی از ایرانیان خارج از کشور، خصوصا فرهنگیان با آن روبه‌رو هستند. اما گلشیفته برخلاف آن‌ها هنوز برای خودنمایی می‌تواند تریبونی پیدا کند.
مطمئناً مسوولیت عملکرد غیراخلاقی گلشیفته فراهانی بر عهده خود اوست، اما همه ما ‌مردم و مسوولین فرهنگی ‌درصدی هرچند اندک در ریشه گرفتن این اتفاق ناگوار نقش داشته‌ایم. شاید می‌شد با درایت این خانم را به گونه‌ای مدیریت کرد که مثل خیلی از بازیگران هم در سینمای حرفه‌ای حضور داشته باشد هم معیارهای فرهنگی و اخلاقی جامعه‌اش را رعایت کند. 
اما باید از گلشیفته و گلشیفته‌ها پرسید آیا روی بازگشت به میهن را دارند؟ اگر در فرودگاه تهران پا بر زمین بگذارند چه احساسی از عملکرد خود دارند؟ افتخار یا شرمساری؟