پایان ماموریت کاسینی

فضاپیمای کاسینی، در اکتبر سال 1997 توسط ناسا به فضا پرتاب شد و ماموریتی بلند مدت برای ان تعریف شد. کاسینی سال 2014 به مدار زحل وارد شد و از آن زمان تا کنون، تصاویر بسیاری از اقمار زحل و حلقه های دور این سیاره غول پیکر برای ما فرستاده است که بسیاری از آن، حاوی اطلاعات نو و شگفت آوری بودند. اکنون بعد از 18 سال، امروز در 15 سپتامبر 2017، ناسا برای این کاوشگر 3.26 میلیون دلاری خود، پایانی دراماتیک و باشکوه در نظر گرفته است. محققان ناسا پس از بررسی تمام راه های ممکن برای پایان دادن به ماموریت کاسینی، اکنون تصمیم دارند آن را در زحل حل کنند، و نگرانی خود را بابت آلودگی میکروبی احتمالی کاسینی به میکروب های زمینی که ممکن است به اقمار زحل نفوذ کند و حیات احتمالی موجود در آن را به خطر بیاندازد، برطرف کنند.

این کاوشگر از سال ۱۹۹۹ که پرتاب شده تا کنون، مسیر خود را به شکلی طی کرده که توانسته از زهره، مشتری و زحل بازدید کند.

اگر علاقه مند به مشاهده شیرجه نهایی کاسینی در زحل هستید، ناسا این سایت را برای شمارش معکوس آن رویداد تاریخی ایجاد کرده است.

ناسا سقوط فضاپیمای کاسینی را به‌طور زنده پخش می‌کند

تلویزیون ناسا به‌صورت زنده پایان نهایی کاسینی را پوشش می‌دهد؛ یعنی لحظه‌ای که آخرین اطلاعات کاسینی به مرکز کنترل مأموریت کاسینی می‌رسد تا لحظه‌ای که مرگ فضاپیما تأیید می‌شود. شما می‌توانید از طریق کانال یوتیوب ناسا و همچنین یواستریم، این رویداد مهم در تاریخ مأموریت‌های فضایی را تماشا کنید.

آژانس فضایی پوشش مرگ کاسینی را از روز جمعه ساعت ۷ بامداد به وقت جهانی (۱۵:۳۰ به وقت ایران) آغاز می‌کند. البته ناسا با توجه به فاصله‌ی ۱۲۸۷ میلیون کیلومتری با زحل و همچنین نبود هیچ فضاپیمای دیگر در نزدیکی زحل، امکان تأیید نابودی کاسینی را نخواهد داشت؛ با این وجود، انیمیشنی از موقعیت کاسینی پخش خواهد کرد. همچنین در این پوشش تلویزیونی ناسا، لحظات آخر مأموریت در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا، مقر اصلی مأموریت کاسینی و جایی که اعضای تیم کاسینی آخرین دستورات را به کاوشگر ناسا ارسال می‌کنند هم گنجانده می‌شود.

ناسا انتظار دارد که آخرین سیگنال‌ها و تأیید انهدام کاسینی تا ساعت ۷:۵۶ دقیقه به وقت جهانی (۱۶:۲۶  دقیقه به وقت ایران) به زمین برسد.

طی یک کنفرانس مطبوعاتی توسط آژانس فضایی آمریکا در ۴ آوریل، محققین توضیح دادند چرا فضاپیمای عزیز خود را با چیزی که آن را “پایان باشکوه” می نامند، از بین خواهند برد.

این مانور از سوخت ذخیره‌ی کاسینی استفاده می‌کند تا آن را در مسیر برخورد با زحل قرار دهد.

Earl Maize ، مهندس آزمایشگاه پیشرانه جت ناسا  که ماموریت کاسینی را مدیریت می‌کند، گفت: «اکتشافات کاسینی علت مرگ آن است.»

Maize به یک دریای آب شور گرم اشاره کرد که کاسینی آن را پنهان در زیر پوسته ی یخ زده انسلادوس کشف کرده است. انسلادوس قمر بزرگ زحل است که به فضا آب پرتاب می‌کند.

کاوشگر ناسا در اکتبر ۲۰۱۵، از میان این جت های پرده مانند بخار و یخ عبور کرده، مواد آن را آزمود و غیر مستقیم ترکیبات این اقیانوس زیر زمینی کشف کرد.

وی در ادامه افزود: «کاسینی باید امنیت را کنار بگذارد. و از آنجا که می خواهیم در زحل بمانیم، تنها گزینه تخریب آن به شیوه ای کنترل شده است.»

بااین‌حال Maize و همکارانی از ۱۹ کشور، اجازه نخواهند داد کاوشگرشان بدون نبرد بمیرد. آن‌ها در نظر دارند آخرین ذرات داده را نیز از این کاوشگر بگیرند، تا زمانی که کاسینی تبدیل به یک ستاره دنباله‌دار رادیواکتیو بالای طوفان‌های زحل شود.

جاذبه‌ی تایتان، کاسینی را به سمت زحل، بالای جو این سیاره هل می‌دهد. زمانی که کاسینی شروع به سقوط می‌کند، از آخرین ذرات سوخت خود برای مبارزه علیه اتمسفر و حفظ آنتن خود به سمت زمین استفاده خواهد کرد.

طی این زمان ترکیبات اتمسفر زحل را خواهد چشید و آن را به زمین ارسال خواهد کرد. اما این اندازه‌گیری‌ها چندان طولانی نخواهند بود. درنهایت کاسینی در هم می‌شکند، ذوب‌شده و تبدیل به بخشی از سیاره زحل خواهد شد.

در حال حاضر جایگزین قطعی برای ماموریت کاسینی انتخاب نشده و ماموریت‌های آینده‌ به زحل در حد ایده هستند.

زمین در میان حلقه ها

در ۱۲ آوریل ۲۰۱۷، همانطور که خورشید توسط ِ دیسک سیارۀ زحل مسدود شده بود، دوربین فضاپیمای کاسینی به درون حلقه های درخشان ِ این غول گازی نظاره کرد.

در بالای این چشم انداز موزاییکی، حلقۀ  A با شکاف های باریک تر قابل مشاهده است. در انتها، حلقۀ F وجود دارد که بخاطر هندسه اش نورانی است. نقطه ی نورانی بین حلقه ها زمین می باشد که ۱٫۴ میلیارد کیلومتر فاصله دارد. به دقت نگاه کنید؛ آنگاه می توانید حتی قمر بزرگ زمین را ببینید که یک ذرۀ نورانی در سمت چپ این سیاره است. بعد از آن، کاسینی برای آخرین بار به تیتان قمر بزرگ زحل، نزدیک شده و از گرانش تیتان برای قرارگیری در مدار نهایی استفاده کرد، این کار شامل چرخش هایی است که کاوشگر کاسینی را به حلقه های درون زحل نزدیک می کند.

عکس‌های کاسینی، بسیار زیاد هستند و با کمی جستجو در وب، می‌توانید تعداد زیادی از آنها را ببینید.

هم چنین عکس های مخابره شده از قمر تایتان که شباهت های زیادی به زمین دار، بسیار مورد توجه قرار گرفتند.

امکان وجود حیات روی تایتان

قطر تایتان، ۵۱۵۰ کیلومتر است.

به عبارتی، بزرگترین قمر زحل و دومین قمر بزرگ منظومه‌ی شمسی است. فقط یکی از قمرهای مشتری به نام گانیمِد از تایتان بزرگ‌تر است.

فاصله‌ی تایتان تا زحل، یک میلیون و دویست هزار کیلومتر است و هر شانزده روز یک مرتبه دور زحل می‌گردد.

اگر بخواهیم آن با زمین مقایسه کنیم، میزان انرژی خورشید که توسط تایتان دریافت می‌شود یک درصد انرژی دریافت شده توسط زمین است.

به همین علت، این قمر، نسبتاً سرد است و دمای آن حدود ۱۷۸ درجه زیر صفر است.

با این حال، تنها قمر منظومه‌ی شمسی است که مانند زمین، اتمسفر با چگالی بالا دارد. در حدی که دوربین‌ها و تلسکوپ‌ها نمی‌توانند از راه دور سطح آن را ببینند.

در سطح تایتان، باران و باد وجود دارد. صحراهای بزرگ وجود دارد. دریاچه و رودخانه وجود دارد و مانند زمین، فصل‌های مختلف در آن وجود دارد.

اما یک تفاوت کلیدی با زمین در آن وجود دارد. چرخه‌ی آب که در زمین وجود دارد، در تایتان بر پایه‌ی متان شکل گرفته است.

به عبارتی، دمای بسیار پایین،‌ متان را در مرز مایع و گاز بودن نگاه داشته. بنابراین، تبخیر می‌شود. ابر می‌سازد. باران می‌بارد و از طریق رودخانه‌ها به دریاهای تایتان باز می‌گردد.

محققان ناسا معتقدند که شاید بتوان شکل‌های متفاوتی از حیات را بر پایه‌ی کربن در آنجا دید و به همین علت، تولید و استفاده از زیردریایی برای بررسی دریاهای تایتان، در برنامه‌های آتی ناسا قرار دارد.

اتمسفر تایتان، حدود ۹۵٪ نیتروژن دارد و از این نظر هم به اتمسفر زمین که بر پایه‌ی نیتروژن شکل گرفته است شبیه است.