پنی‌سیلین، دارویی که برای نخستین بار در سال ۱۹۲۸ کشف شد، تقریبا بعد از گذشت ۱۰۰ سال، هنوز دارای خواص ناشناخته‌ای است. این دارو می‌تواند به آنزیم‌هایی حمله کند که دیواره‌ی سلولی باکتری را می‌سازند، در واقع توده‌ای که غشای باکتری را احاطه کرده و یکپارچگی و اندازه‌ی سلول را می‌سازد. زمانی که در این دیواره شکاف ایجاد شود، باکتری می‌میرد و باعث می‌شود از عفونت بهبود پیدا کنیم.
اخیرا محققان توانسته‌اند با بررسی سایر خواص پنی‌سیلین سوای مزیت‌های شناخته‌شده‌ی آن، به این دریابند که این داروها تنها کارشان مسدود کردن تجمع در دیواره‌ی سلولی نیست. پنی‌سیلین و انواع مختلف آن می‌توانند توده‌ای ایجاد کنند که می‌تواند دستگاه سازنده‌‌ی دیواره‌ی سلولی را از کار بیاندازد، و این باعث می‌شود که سلول، وارد یک وضعیت بی‌اثر و خنثی در ساختن دیواره شده و بلافاصله دیواره‌ی سلولی را از بین ببرد.
پنی‌سیلین و داروهای مشابه آن، که همه‌شان جزو دسته‌ی دارو‌هایی هستند که به آنها بتالاکتامز گفته می‌شود از آنتی‌بیوتیک‌های طبیعی نشات می‌گیرند که توسط قارچی تولید می‌شوند که روش‌های موثری را برای کشت باکتری‌ها ایجاد می‌کند. این داروها مانع از ساخت دیواره‌ی سلولی توسط باکتری می‌شود.
دو مرحله در فرآیند تجمع و ساخت دیواره‌ی سلولی وجود دارد: ترکیب رشته‌های جدید از قندهای به هم پیوسته و بعد پیوند خوردن آنها به ماده‌ی میان‌سلولی تعمیم‌دهنده. کار داروهای بتالاکتام، مسدود کردن آنزیم‌هایی است که پیوندهای ضربدری را می‌سازند و موجب تضعیف کردن این دیواره می‌شوند. بافت‌های این دیواره نمی‌توانند به هم متصل بمانند بنابراین سلول‌های باکتریایی تجزیه شده و می‌میرند.
دانشمندان می‌گویند: هرچقدر اطلاعات بیشتری درباره‌ی فرآیندهایی نظیر تولید دیواره‌ی سلولی در باکتری داشته باشیم، برای ایجاد اختلال در آن یا از کار انداختنش، موقعیت بهتری خواهیم داشت.
(منبع: mayoclinic)
علائم حساسیت به پنی‌سیلین را بشناسید