کهیر مزمن با طیف وسیعی از علل و نشانه‌های بالینی همراه است. با این حال، علیرغم تلاش‌های فراوانی که صورت گرفته، دلیل قانع‌کننده‌ای برای این بیماری به دست نیامده است. روش‌های درمان کهیر مزمن عبارتند از: پیشگیری اولیه در قالب پرهیز از عوامل محرک؛ مشاوره؛ مصرف آنتی هیستامین؛ آنتاگونیست‌های گیرنده لکوترین؛ پردنیزولون؛ سولفاسالازین و یک میزبان مهارکننده ایمنی مانند متوتروکسات، سیکلوسپورین، امالیزوماب و غیره.
همانطور که پیش از این اشاره شد، کهیر مزمن (CU) با طیف وسیعی از علل و نشانه‌های بالینی همراه است. بیماران اغلب از یک متخصص پوست به متخصص دیگر مراجعه می‌‌کنند تا راهی برای درمان بیماری بیابند. علیرغم تلاش‌های فراوان، یک متخصص پوست نمی‌تواند علت مشخصی برای شیوع این بیماری پیدا کند. کهیر مزمن یک بیماری خود ایمنی است. از این رو، اصطلاح کهیر خود ایمنی برای این بیماران به کار گرفته میشود. کهیر با علائم گسترده‌ای همراه است. برخی از بیماران هر روز با پیدایش چند کهیر مواجه می‌شوند و برخی دیگر به صورت دوره‌ای کهیر خواهند زد. در بسیاری از موارد، بیمار پس از بهبودی دوباره با پیدایش کهیر مواجه میشود. مورفولوژی کهیر، اطلاعات مهمی را در مورد آنها به ما می‌دهد. آنژیوادم اغلب به کهیر مزمن نسبت داده میشود.
به رغم تحقیقات گسترده‌ای که در این زمینه انجام گرفته است، علت شیوع آن در اغلب موارد مبهم مانده است. از اصطلاح ایدیوپاتیک برای معرفی این بیماری استفاده میشود. به طور کلی، کهیر مزمن در 50% از موارد به عنوان یک بیماری خود ایمنی در نظر گرفته میشود. آلرژی نمی‌تواند علت شیوع کهیر مزمن باشد. اختلالات خود ایمنی تیروئید به این بیماری نسبت داده می‌شوند. شبه‌آلرژن‌های موجود در مواد غذایی معمولا باعث تشدید بیماری شده و از میزان تاثیر داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAID) می‌کاهند.
(منبع: medicinenet)
درمان کهیر مزمن با منشاء ناشناخته