دکتر «ویلیام تاتم»، سرپرست این پژوهش می‌گوید نکته‌ی تامل برانگیز « تغییر ریتم امواج مغز حین پیام دادن» (اصطلاحا به آن می‌گویند ریتم پیام دادن) این است که تعداد امواج مغز جدید در این مدت بسیار کم می‌شود.» تاتم و همکارانش برای این پژوهش تقریبا ۱۳۰ شرکت‌کننده را به مدت ۱۶ ماه مورد مطالعه قرار دادند. از هر پنج شرکت‌کننده فقط یک نفر علایم ریتم پیام دادن را از خود نشان داد. این پدیده مختص یک جنس، نژاد یا گروه سنی خاصی نیست. همچنین معلوم نیست کدام جنبه‌ی پیام دادن چنین تاثیری را ایجاد می‌کند چون مهارت‌های مختلفی مثل سرعت انگشت، بیان کردن کوتاه و دقیق اطلاعات و غیره در فرایند پیام‌رسانی دخیل هستند.
دلیل این موضوع هر چه که باشد به معنی یک پیشرفت بزرگ در علم عصب شناسی است. دکتر تاتم ادامه می‌دهد: «این یکی از اولین گزارش‌های حاکی از نوعی رابط کاربری میان تکنولوژی و مغز انسان است. با اینکه این یافته‌ها هنوز خام هستند، اما می‌توانند بر تحقیقات مربوط به صنعت بازی و رابط کاربری بین مغز و کامپیوتر تاثیرگذار باشند.»
بنابراین آیا این پدیده بدین معنی است که باید گوشی‌هایمان را کنار بگذاریم یا نشان می‌دهد که پیام دادن بخشی از مغز ما را فعال می‌کند که ما هنوز از همه‌ی پتانسیل‌های آن استفاده نمی‌کنیم؟ آیا این فرایند مخرب است؟ اینها سوال‌هایی هستند که باقی می‌مانند و محققان سعی می‌کنند با انجام پژوهش‌های بیشتر به آنها پاسخ دهند.
منبع: دیجی مگ