در سال 2005 میلادی محققان 468 بیمار که اولین حمله ام اس را تجربه کرده بودند، به دو گروه تقسیم کردند؛ برای افراد یک گروه بلافاصله داروی بتافرون (معادل ایرانی آن زیفرون) تجویز شد و برای گروه دیگر ابتدا به مدت 2 سال دارونما (ماده ای با ظاهر مشابه داروها اما بدون اثرات دارویی واقعی) و سپس یکی از داروهای ام اس تجویز شد.
هر دو گروه به مدت 11 سال مورد مطالعه قرار گرفتند؛ محققان به دنبال بررسی این موضوع بودند که آیا بین درمان زودهنگام ام اس یعنی پس از ظهور علائم اولیه با درمان تاخیری در آینده بیماری تفاوتی وجود دارد و اینکه آیا میزان تبدیل شدن به بیماری ام اس قطعی (CDMS) در دو گروه مشابه است.
نتایج مطالعه نشان داد که احتمال تبدیل شدن به ام اس قطعی در گروهی که زودتر درمان شده بودند، 33 درصد کمتر از گروه دوم بود و حملات سالانه کمتری را نسبت به گروه دوم تجربه کردند.
بنابراین نتایج این مطالعه نیز به مطالعات قبلی اضافه می شود که درمان در زمان ظهور اولین علائم بیماری اثرات مثبت و ماندگاری بر فعالیت بیماری دارد.
ام اس (MS) یک بیماری خودایمنی است که در آن سیستم ایمنی پاسخ غیرمتعارفی به سیستم عصبی مرکزی شامل مغز، نخاع و اعصاب بینایی می دهد.
سیستم ایمنی بدن به طور معمول عوامل خارجی مانند باکتری ها و ویروس ها را مورد هدف قرار می دهد؛ اما در بیماری های خودایمنی، به اشتباه بافت های نرمال از بین می روند. لوپوس و آرتریت روماتوئید نیز جزء بیماری های خود ایمنی محسوب می شوند.
در بیماری ام اس، سیستم ایمنی به میلین حمله می کند. میلین به غلاف چربی اطراف سلول های عصبی گفته می شود. میلین آسیب دیده سبب به وجود آمدن تصلب بافت می شود که نام بیماری نیز از همین واژه گرفته شده است.
زمانی که پوشش میلین یا بافت های عصبی آسیب می بینند، ارسال پیام های عصبی مختل می شود که عوارض مختلفی دارد.
در حال حاضر بیش از 2.3 میلیون نفر در سراسر جهان به ام اس مبتلا هستند و میزان آن در زنان تقریبا سه برابر مردان است.
منبع: ایرنا
لینک مرتبط: بی حسی بهاری یا علائم ام اس؟!
واکسن برای درمان بیماری ام اس؟!