بیماری سخت بزرگ‌ترین قهرمان المپیک: اختلال کم‌توجهی- بیش‌فعالی

مایکل فلپس، شناگر فوق ستاره آمریکایی در سن ۹ سالگی به بیماری اختلال کم‌توجهی- بیش‌فعالی مبتلا بوده، و هنوز هم آثاری از این اختلال در او هست.
این شناگر ۲۸ ساله در سه دوره گذشته المپیک، مجموعاً ۱۸ مدال طلا، دو نقره و دو برنز گرفت تا بزرگترین قهرمان تاریخ المپیک لقب بگیرد. شاید بخشی از موفقیت‌های عظیم او به بیش‌‌فعالی‌اش ربط داشته باشد.
اختلال کم‌توجهی – بیش‌فعالی (ADHD) یک اختلال رفتاری رشدی است. معمولاً کودک توانایی دقت و تمرکز بر روی یک موضوع را نداشته، یادگیری در او کند است و کودک از فعالیت بدنی غیر معمول و بسیار بالا برخوردار است. این اختلال با فقدان توجه، فعالیت بیش‌ازحد، رفتارهای تکانشی، یا ترکیبی از این موارد همراه است. هر کودکی با شک ADHD باید به دقت تحت نظر یک پزشک معاینه شود. بسیاری از این کودکان، یک یا چند اختلال رفتاری دیگر نیز دارند. همچنین ممکن است یک مشکل روانی مانند افسردگی یا اختلال دوقطبی داشته باشند.
ADHD شایعترین اختلال رفتاری در سنین کودکی و بلوغ است، و حدود ۳٪ تا ۵٪ کودکان قبل از هفت سالگی به آن مبتلا می‌شوند. این عارضه بیشتر در دوران ابتدایی مدرسه برای کودکان و در هنگام بلوغ رخ می‌دهد و با افزایش سن بسیاری از بیماران بهتر می‌شوند.
مادر مایکل فلپس در یک مصاحبه درباره بیماری مایکل گفت: «وقتی مایکل در ۹ سالگی دچار اختلال بیش‌فعالی شد، توجهی به مدرسه نداشت. من سعی کردم اهمیت مدرسه را برایش توضیح دهم. اما فایده‌ای نداشت. معلم‌ها از دستش شاکی بودند. مایکل مدام سوال می‌پرسید و یک دقیقه دهانش را نمی‌بست.»
مادر مایکل فلپس نهایتاً مجبور شد دست به دامان پزشکان شود: «پزشک متخصص کودکان ما مایکل را معاینه کرد و پیشنهاد کرد که تست اختلال کم‌توجهی- بیش‌فعالی بدهد. بعد ازانجام آزمایش مشخص شد او دچار این عارضه است..»
پس از آن بود که مایکل تحت درمان دارویی قرار گرفت و خانواده‌اش به کمک پزشکان توانستند تمرکز او را بر مدرسه حفظ کنند.
درمان اختلال کم‌توجهی- بیش‌فعالی 
روش درمان این بیماری می تواند روان درمانی و یا دارویی به تنهایی و یا ترکیبی از اقدامات دارویی با اقدامات روان‌درمانی باشد. درمان دارویی ADHD براساس داروهای محرک عصبی و غیر محرک استوار است. از جمله داروهای محرک داروی متیل فنیدیت و دگزامفتامین است. داروهای غیرمحرک مانند آتوموکستین و داروهای MAOIs هستند.
درمان‌های غیردارویی این بیماری رفتار درمانی، گفتار درمانی و درمان شناختی رفتاری، خانواده درمانی، مداخله در مدرسه، آموزش مهارت‌های اجتماعی‌، آموزش مدیریت والدین و نوروفیدبک است.
(منبع: celebhealth)