بسیاری تصور می‌کنند یک روان‌شناس از همه اموری که در مغز می‌گذرد خبر دارد و به همین دلیل انتظار دارند جواب مهم‌ترین سوالات زندگی‌شان را ا او بشنوند. حال آن که وجود انسان چنان پیچیده است که شاید علم هنوز نتوانسته به طور کامل او را بشناسد. بخصوص در مورد مسایل غیرجسمانی که اغلب از قوه درک انسان خارج است.
اما برخی از مراجعان من از زبان روانپزشکان می‌گویند که عشق وجود ندارد یا حداقل به آن معنای اساطیری‌اش وجود خارجی ندارد. به آن‌ها گفته شده که عشق، چیزی جز هیجان ناشی از ترشح آدرنالین و هورمون‌های دیگر نیست.
تردید دارم هیچیک از همکاران محترم من چنین رویکرد ساده‌انگارانه‌ای داشته باشند. شاید ترشح هورمون‌های مختلف، دلیل برخی از هیجانات متاثر از احساس یا ابراز عشق باشند، اما نمی‌توان مفهومی متعالی چون عشق را به ترشح هورمون‌ها محدود کرد. در اینکه عشق به شکل غریزی در انسان وجود دارد تردیدی نیست. عشق مادر به فرزند یکی از بارزترین اشکال عشق است.
با وجود همه مشکلات پیش روی جامعه امروز، خوشبختانه عشق همچنان یکی از کانونی‌ترین مفاهیم بشری است. کافی است فیلم‌هایی که در سال‌های پایانی قرن بیستم درباره فاجعه فقدان عشق در انسان‌های فرضی ساخته شده در لابراتورها را به یاد بیاورید. عشق، وجود دارد، با خیال راحت عشق بورزید!
خبر مرتبط:
بچه‌ها درباره‌ی عشق، چه فکر می‌کنند؟
