تحقیقات نشان می‌دهد افرادی که دیابت نوع ۲ دارند می‌توانند به طور چشمگیری از مزیت‌های درمان با تستسترون بهره‌مند شوند. در سال ۲۰۰۴ محققان ثابت کردند که بین میزان کم تستسترون و دیابت نوع ۲ ارتباطی وجود دارد. شش سال بعد، آنها این مسئله را در مورد چاقی هم مورد بررسی قرار دادند. در تحقیقی که بر روی بیش از ۲۰۰۰ نفر انجام شد آنها دریافتند که ۳۳ درصد از شرکت‌کنندگان که دیابت نوع ۲ دارند، فرقی نمی‌کرد چاق باشند یا نه، میزان تستسترون آنها کم بوده و در ۲۵ درصد افراد غیردیابتی یعنی مردان چاق هم این اتفاق افتاده بود.
در سال ۲۰۱۲ این تیم تحقیقاتی دریافت که پسران نوجوانی که دچار چاقی هستند نسبت به همسن و سالان خود میزان تستسترون کمتری دارند. محققان توانستند بین چاقی با فشار اکسایشی و التهاب هم ارتباط‌هایی پیدا کنند. واسطه‌های التهابی معمولا در سیگنال‌دهی انسولین دخیل هستند.
آیا تستسترون ضدالتهاب بوده و نسبت به انسولین حساسیت ایجاد می‌کند؟
در تحقیق حاضر، این تیم تحقیقاتی چنین پنداشتند که تستسترون می‌تواند عامل ضدالتهابی باشد و نسبت به انسولین حساسیت ایجاد کند، چرا که این مسئله ثابت شده بود که تستسترون باعث کاهش چاقی و افزایش عضلات استخوانی فرد می‌شود. در این تحقیق ۹۴ مرد با دیابت نوع ۲ حضور داشتند که ۴۴ نفر از آنها میزان تستسترونشان پائین بود. پیش از درمان، آن دسته از افرادی که تستسترونشان پائین بود به طور بارزی میزان ژن‌های سیگنال‌دهنده‌ی انسولین آنها کمتر بوده و حساسیت به انسولین هم در آنها کمتر دیده شده بود.
مردانی که تستسترون کم داشتند به طور تصادفی انتخاب شدند تا هر هفته و به مدت ۲۴ هفته به آنها دارونما یا تستسترون تزریق شود. نتایج نشان داد تستسترون باعث تغییر وزن بدن مردان نشد، اما چربی کلی بدن آنها حدود ۳ کیلو کاهش یافت، و حجم عضلات هم همین مقدار زیاد شد. از طرفی افزایش چشمگیری در حساسیت به انسولین دیده شد که نشان داد به خاطر افزایش ۳۲ درصدی مصرف گلوکز توسط بافت‌ها در واکنش به انسولین بوده است.
(منبع: medicinenet)

خوردن غذاهای خانگیِ بیشتر خطر دیابت نوع ۲ را کاهش می‌دهد