هر کسی پنیک را تجربه کرده است. احتمالا وقتی اتوموبیل‌تان روی یخ سر می‌خورد و از کنترل خارج می‌شود، یا وقتی خودتان را برای یک سخنرانی بزرگ آماده می‌کنید یا هنگامی که همسرتان می‌گوید «باید با هم صحبت کنیم» نوعی حس نگرانی به شما منتقل می‌شود که ممکن است باعث لرزش و عرق کردن‌تان شود، اما احتمالا این یک حمله پنیک واقعی نیست. در اینجا شما را با تفاوت‌های موجود آشنا می‌کنیم.
حمله پنیک چه حسی به شما منتقل می‌کند؟
هنگامی که دچار حمله پنیک می‌شوید، ترسی شدید به طور ناگهانی آغاز می‌شود که معمولا در عرض ۱۰ دقیقه به اوج خود می‌رسد و در عرض یک ساعت برطرف می‌شود. محققان بر این باورند که نقص عملکرد سلول‌های عصبی در ساقه مغز باعث این عارضه می‌شود. وقتی ضربان قلب افزایش می‌یابد، تندتر نفس می‌کشید و در نتیجه دی اکسید کربن بیشتری تولید می‌کنید. این امر باعث تغییر سطح اسیدیته خون شده و چند واکنش شیمیایی ایجاد می‌کند که باعث انتقال کلسیم در داخل و خارج از سلول‌های شما می‌شود. این‌ها را الیاس شایا، رئیس بخش روانپزشکی بیمارستان مداستار در بالتیمور می‌گوید.
این تغییرات باعث احساس سوزن سوزن شدن یا بی‌حسی، سرگیجه، تهوع، تعریق، لرزش یا گرگرفتگی و تپش قلب می‌شوند. اسپاسم عضلانی باعث القاء درد در قفسه سینه و روده می‌شود. گلو و مجاری هوایی سفت شده و فرد احساس خفگی می‌کند. حتی ممکن است به لحاظ روانی احساس گسستگی پیدا کنید، چون در این حالت از بالا به پایین نگاه می‌کنید. ترس از مرگ، از دست دادن کنترل و از کوره در رفتن نیز از جمله عوارض احتمالی حملات پنیک هستند.
این علائم بعضا آن‌قدر حاد و نگران‌کننده هستند که فرد را به اتاق اورژانس می‌رسانند. در این شرایط، طوری به نظر می‌رسد که فرد دچار حمله قلبی شده است. اگر با حداقل چهار مورد از این علائم مواجه شدید، بدانید که دچار حمله پنیک شده‌اید.
برخی افراد اولین حمله خود را پس از یک اتفاق آسیب‌زای روحی یا رخدادهایی مانند اخراج از کار یا نامزدی تجربه می‌کنند. در سایر موارد، به ویژه در مورد جوانان، فرد ناگهان حین خواب دچار مشکل می‌شود. این بدان معناست که احتمال بروز اختلال در عملکرد سلول‌های عصبی مغز به دنبال یک رویداد کوچک نیز محتمل است. برخی افراد تنها یک یا دو حمله را تجربه می‌کنند، اما بعضی‌ها دچار حملات پیاپی و ترس شدید از حمله می‌شوند.
نگرانی‌هایی از این دست که به مدت یک ماه یا بیشتر باقی می‌مانند، شما را واجد شرایط حمله پنیک می‌سازند. در صورتی که تحت درمان قرار نگیرید، در معرض ابتلا به انزواطلبی قرار خواهید گرفت. این عارضه شما را از مواجهه با موقعیت‌هایی که قادر به فرار از آن نیستید، می‌ترساند. تقریبا یک‌سوم از افراد مبتلا به انزواطلبی یا ترس از مکان‌های شلوغ در نهایت خانه‌نشین می‌شوند.
اگر فکر می‌کنید دچار حمله پنیک شده‌اید، باید چه کار کنید؟
از کسی بخواهید که شما را به اورژانس یا مرکز مراقبت‌های فوری برساند و اگر می‌تواند، شما را تا مطب دکتر همراهی کند. باید ببینید چه وضعیتی دارید و بر اساس آن تصمیم بگیرید که پیش دکتر بروید یا به اورژانس مراجعه کنید. از آنجایی که علائم حمله پنیک مشابه حملات قلبی هستند، باید یک آزمایش کامل بدهید.
در گام بعدی، دکتر داروهای تجویزی و بدونه نسخه شما را مورد بررسی قرار می‌دهد. برخی از داروها، از جمله داروهایی که برای درمان اختلال کم‌توجهی بیش فعالی یا اختلالات تیروئید مصرف می‌شوند، خطر حملات پنیک را افزایش می‌دهند. مصرف بیش از اندازه کافئین، کوکائین ومصرف مشروبات الکلی می‌تواند حمله پنیک را تشدید کند.
اگر دکتر تشخیص داد که دچار حمله پنیک یا اختلال هراس هستید، می‌بایست هرچه سریع‌تر تحت مداوا قرار بگیرید. یافته‌های به دست آمده از مطالعه منتشر شده در مجله افسردگی و اضطراب نشان می‌دهد که افراد مبتلا به اختلال پنیک ۳۰٪ بیشتر از سایرین اقدام به خودکشی می‌کنند. درمان این عارضه با مصرف داروهای ضد افسردگی یا ضد اضطراب، درمان شناختی رفتاری، تغییر سبک زندگی مانند ورزش یا ترکیبی از هر سه راهبرد فوق انجام می‌گیرد.
همچنین ممکن است دکتر از راهبرد مقابله‌ای (درمان از طریق مواجهه) برای درمان بیمار استفاده کند. مثلا به بیماری که از ارتفاع می‌ترسد، توصیه می‌شود که از روی یک پل طولانی در ارتفاع زیاد عبور کند. این کار برای این انجام می‌گیرد که علائم حمله پنیک در فرد تحریک شوند. این کار می‌بایست حتما تحت نظارت مستقیم یک پزشک متخصص انجام بگیرد. این شیوه درمانی ترس بیمار را از حمله کاهش می‌دهد و به او کمک می‌کند که اوضاع را تحت کنترل بگیرد.
منبع: prevention

۱۲ نشانه اختلال اضطراب که باید بدانید