بهتر است بدانید این سن، دقیقا سن بدقلقی بچه‌ها برای غذا خوردن، بی‌اشتهایی یا لجبازی است. از طرف دیگر، ارتباط رفتاری والدین یا مسوول غذا دادن به کودک با او در خارج از وقت ناهار هم در شکل‌گیری چنین رفتارهایی از سوی بچه‌ها، نقش دارد؛ یعنی ممکن است کودک شما در طول روز، توجه کافی اطرافیان به خود را نبیند و سعی کند در ساعت ناهار یا شام از هر ترفندی برای جلب این توجه کمک بگیرد.
از سوی دیگر، گاهی برخی از والدین از غذا به‌عنوان وسیله‌ای برای تنبیه یا تشویق کودکان خود کمک می‌گیرند.
مثلا به او می‌گویند: «اگر این غذا را بخوری، فلان جایزه را برایت می‌خرم.» یا «اگر این غذا را نخوری، اجازه نمی‌دهم فلان برنامه کودک را تماشا کنی!» تبدیل کردن غذا به وسیله و ابزاری برای تشویق و تنبیه، باعث میشود حساسیت به خوردن در برابر گرسنگی، به‌عنوان یکی از مهم‌ترین حساسیت‌های بدن از دوران کودکی ضعیف شود.
متاسفانه همین ضعف حساسیت به خوردن است که نسل امروز را با چاقی یا لاغری‌های مرضی مواجه کرده است.
با این حساب، بهتر است والدین یا مسوولان غذا دادن به بچه‌ها در صورت مشاهده مقاومت آنها به غذا خوردن، هیچ اصراری به کودک نکنند.
شما باید برای چنین کودکانی، غذاهای انگشتی با قوام مناسب تهیه کنید و جلوی آنها بگذارید.
سپس از کودک خود فاصله بگیرید و او را دورادور تحت‌نظر داشته باشید و مطمئن باشید کودکتان در صورت گرسنگی و زمانی که بداند هیچ‌کس به غذا نخوردن او اهمیتی نمی‌دهد، خودش غذای خودش را می‌خورد.
استقلال در غذا خوردن می‌تواند اعتماد به نفس بچه‌ها را هم افزایش دهد و در عوض، اصرار به صرف غذا از سوی والدین، می‌تواند آنها را در این مورد، بدقلق‌تر کند.
درنهایت والدین عزیز باید این نکته را هم بدانند که اگر فرزند آنها براساس جدول پایش رشد، دچار افت وزن نبود، نباید نگران بدغذایی‌های او باشند اما اگر کودکشان با افتی در پایش رشدش مواجه شد، حتما با پزشک معالج او مشورت کنند.
دکتر نسرین امیدوار
متخصص تغذیه و استاد دانشگاه علوم‌پزشکی شهید بهشتی
منبع: هفته نامه سلامت